Rustig was het nooit in Crowesland
Mijn bijdrage aan de The Black Crowes-battle op Ondergewaardeerde Liedjes:
Dat The Black Crowes zo herkenbaar waren is eigenlijk merkwaardig. Ze stoorden zich niet aan genregrenzen, hun inspiratiebronnen zijn duidelijk hoorbaar en toch zijn ze erin geslaagd een eigen plekje te veroveren. Ik heb ze in recensies ook regelmatig als referentie gebruikt, waarbij gezegd moet worden dat de meeste bands waarbij ik dat deed slechts in de buurt kwamen.
Dat neemt niet weg dat de Crowes hun portie teleurstellende albums gehad hebben. Ruzies, bezettingswisselingen en de druk van het overtreffen van succesvolle albums leidden tot albums die op zijn best zuinig ontvangen werden en de Crowes die een paar keer een pauze inlasten. En toch, als je hun platen doorneemt, hebben ze steeds weer pieken weten te bereiken. By Your Side was bijvoorbeeld een fantastisch album, vooral gedomineerd door rhythm ‘n’ blues, maar ook de countryrock op Before The Frost… en het bonusalbum daarbij, …Until The Freeze, mag er zijn. Hun reputatie was mede gebaseerd op sterke live-optredens. Jammer genoeg kregen ze dat niet altijd even goed op hun liveplaten.
Maar wel op Freak ‘N’ Roll…Into The Fog. Net daarvoor kwamen ze uit hun eerste hiatus met naast de broertjes Robinson mede-oprichter en drummer Steve Gorman, en gitarist Marc Ford en bassist Sven Pipien, die beiden ook al eerder in de band zaten. Bij deze toernee waren er bovendien twee zangeressen en een blazerssectie toegevoegd. Zij brachten naast de bluesrock en countryrock ook de gospelelementen en rhythm ‘n’ blues bij de Crowes tot leven.
Het gevolg was een gevarieerde liveplaat met rustige tracks, uitzinnige rhythm and blues, fantastisch gitaarwerk van Ford and Rich Robinson en bandleden die elkaar volop de ruimte lieten om te schitteren. Dat duurde overigens niet lang, want een jaar later waren Ford en toetsenist Eddie Harsch alweer verdwenen. Nee, rustig was het nooit in Crowesland. Wellicht droegen de persoonlijke spanningen bij aan de intensiteit van de muziek, maar uiteindelijk is dertig jaar onrust niet goed voor een band.
Gelukkig is er altijd nog Freak ‘N’ Roll…Into The Fog, met wat sowieso een van hun meest swingende songs is, “Remedy”. Leuk detail is de gitaar van Rich Robinson: veel te hip voor een band als deze.
https://www.youtube.com/watch?v=XAOUle5xs6o
Lees vooral ook de andere bijdragen aan de The Black Crowes-battle op Ondergewaardeerde Liedjes.