Knallen zonder kogels
Het was even onrustig in de gelederen van de Ruben Hoeke Band. Toen de stofwolken waren opgetrokken hadden Ruben Hoeke (gitaar) en Paul Brandsen (bas) gezelschap gekregen van drummer Eric Hoeke (ja, familie) en zanger Lucas Pruim.
Met name die laatste brengt nogal een verandering met zich mee. Frank van Pardo, zanger op voorganger Loaded, was een echte bluesrockzanger. Pruim lijkt op Sonic Revolver op momenten wel een tachtiger jaren hardrockzanger! Hij is bovendien erg veelzijdig. In “A Naked Phrase” klinkt hij ineens als een zanger van een alternatief poprockbandje, in “Live Today” heeft hij in het intro wel wat van Jim Morrison. Overigens kan hij ook prima met het oude materiaal overweg, zoals ik onlangs zelf bij een optreden heb kunnen constateren.
Pruim manifesteert zich echter vooral als rockzanger. Dat kan betekenen dat hij flink aan het galmen slaat, maar hij slaagt er ook uitstekend in met zijn zang aan de ritmiek bij te dragen, waarmee muziek en zang een hechte connectie krijgen – noem het funk zo je wilt. Dat is heel goed hoorbaar in “Pet The Fat Cat (Milk Her Sugar)”, “Hour-e-Cow” en “Selling To Sell”.
Sowieso klinkt de band als heel hecht. De energie spat er vanaf en het is soms bijna alsof het vanzelf gaat. In de praktijk werkt dat toch wat anders, maar dat je het als luisteraar zo ervaart is knap. Hoeke en consorten hebben op Sonic Revolver in de eerste plaats willen rocken. Vaak heeft het daardoor een tijdloze classic-rockvibe en die blijkt de band verdomd goed te liggen.
Dat geldt zeker ook voor de naamgever van de band. Ruben Hoeke was natuurlijk al een van de spannendste rockgitaristen van Nederland, maar nu hij meer dan ooit zijn innerlijke Slash buiten laat spelen, is het alleen maar nóg beter geworden. Luister maar eens naar “Cyanide Fire” of “Bell Tower”. Toch is het liedje steeds weer minstens zo belangrijk als de solo, zoals het hoort.
Zoals qua songs als qua productie (wederom van Hoeke zelf en engineer Marten Haak) is de dynamiek dik in orde. Soms is het puur rocken (“Fresh From The Mother” – tot het jazzy outtro met saxofoon, tenminste!), soms is de hele track wat rustiger (“Proof Of Monsters” of de ballad “Live Today”), soms gaat de track van hard naar zacht en terug (“C-C-C-C-C-C-Come On”).
En de start van het album wás al zo opvallend, met “That’s The Boogie”. Geen rustig opgebouwd introotje, nee, meteen vol een vette riff erin. Wat je niet zou verwachten: het is de enige cover van het album, van The Rob Hoeke Rhythm & Blues Group uit 1971. Destijds ook al een als bluesshuffle vermomde rocker, maar de punch die het nummer hier krijgt geeft het een tweede leven.
Ruben Hoeke kreeg nog niet zo lang geleden het aanbod om op pad te gaan als bandlid van Beth Hart. Dat zou betekend hebben dat de Ruben Hoeke Band in elk geval een tijd op non-actief zou staan. Uiteindelijk viel de keuze anders uit. Sonic Revolver rechtvaardigt die keuze volledig.
2016 is bezig een heel bijzonder muziekjaar te worden. Er komt de komende maanden nog heel veel leuk spul uit, maar het is nu al dringen in mijn jaarlijstje. Sonic Revolver d(r)ingt absoluut mee.
Ruben Hoeke Band – Sonic Revolver
(Butler Records)
Ruben Hoeke website
Ruben Hoeke op Twitter
Ruben Hoeke YouTubekanaal (met audio van alle tracks)
Je recensie werd in een post van de band op Facebook genoemd, ze lezen je :-)
Het is iets simpeler dan dat: bij toezending van een promo is het gebruikelijk om vervolgens een linkje van de recensie toe te sturen. Zo ook hier. Dat dat in dit geval in een mailwisseling met Ruben Hoeke zelf was in plaats van met de distributeur, was een leuke bijkomstigheid. :-)
Ssst ;-)
Muziekliefhebbers kennen elkaar toch ook allemaal, of niet? ;-)