Keith Richards And The X-Pensive Winos – Too Rude (1991)

Zo losjes dat het bijna uit elkaar valt

Mijn bijdrage aan de Stonesbattle op Ondergewaardeerde Liedjes:

De keuze tussen Beatles en Stones heb ik nooit gemaakt. De Beatles waardeer ik vooral om de songs (ik heb dan ook veel Beatlescovers) en de Stones vooral om de uitvoering, vooral het gitaarspel van Keith Richards.

Een van de niet-Stones-platen waarop je dat goed hoort is het livealbum Live At The Hollywood Palladium. De band op dat album was ook te horen op Richards’ eerste twee soloalbums Talk Is Cheap (1988) en Main Offender (1992), maar alleen op dit livealbum had de band een naam: The X-Pensive Winos.

De belangrijkste man in de band was drummer Steve Jordan, waar Richards mee samenwerkte voor de Chuck Berry-documentaire Hail! Hail! Rock ‘n’ Roll. Ook de andere namen waren niet de minsten: gitarist Waddy Wachtel, saxofonist Bobby Keys, toetsenist Ivan Neville, bassist Charley Drayton en zangeres Sarah Dash. Elk van hen heeft op enig moment ook met de Stones meegespeeld, live, in de studio of beiden.

Eigenlijk was het nooit de bedoeling dit livealbum uit te brengen. Richards en Jordan schreven de songs voor Talk Is Cheap en gingen er mee op tournee zonder plannen voor een album. Pas nadat er dubieuze bootlegs verschenen werd besloten de opnamen uit te brengen. Negen songs kwamen van Talk Is Cheap en die werden aangevuld met vier Stonessongs. Die Stonessongs waren Happy en Connection van Jagger en Richards, Time Is On My Side van Norman Meade, en Too Rude van Lindon Roberts en Sly & Robbie.

Die laatste track stond ook al op Dirty Work, een van de minst overtuigende Stonesplaten uit hun oeuvre. Dat was ook niet zo gek, want Jagger en Richards waren niet on speaking terms en vertoefden zelden samen in de studio en Charlie Watts ontbrak grotendeels door drank- en drugsproblemen. Too Rude was een van de weinige hoogtepuntjes op dat album, ook al hielp de lijzige voordracht van Richards niet toen de track ingeklemd was tussen niet al te spannend ander materiaal.

Overigens kent de totstandkoming nog een bijzonder verhaal. De oorspronkelijke schrijver is de Jamaicaan Lindon Roberts, die onder de naam Half Pint in zijn thuisland een grote hit had met “Winsome”. Nadat ook Sly Dunbar en Robbie Shakespeare zich ermee bemoeid hadden werd onder de naam Too Rude een duidelijk afwijkende rockreggaeversie uitgebracht.

Op Live at the Hollywood Palladium was de song wel op zijn plek. Nog steeds was de voordracht van Richards lijzig, maar er stond een band die er lol in had en dat maakte het verschil. Een reggaetrack nóg ontspannener maken, Keith Richards kan het. Met gitaarspel zó losjes dat het bijna uit elkaar lijkt te vallen.

Lees vooral ook de andere bijdragen aan de Stonesbattle op Ondergewaardeerde Liedjes.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *