Powermetal met nostalgische momenten
Het Zwitserse Crown Of Glory heeft tien jaar nodig gehad om een volledig debuutalbum uitgebracht te krijgen. Op A Deep Breath Of Life is duidelijk te horen dat ze verwant zijn aan de Duitse powermetalscene. Het kan flink tekeer gaan, maar altijd blijft er een melodieuze factor. Zeer aangenaam is het lekker rauw gehouden geluid van de gitaar op de momenten als de riffs niet staccato-recht-zo-die-gaat-riffs zijn. Met grote regelmaat zitten er stukjes gitaarspel tussen die je ogenblikkelijk doen denken aan de gouden tijden van de classic rock met Michael Schenker, Gary Moore, Dave Meniketti en al die andere larger-than-life Gitaarhelden. Niet zozeer door de melodie ervan – daarvoor zijn de fragmenten te kort – maar vooral door het pure gitaargeluid. Bij deze verstokte gerontororocker levert dat steeds weer een hartverwarmend momentje op. Niet alle tracks blijven steeds even spannend, maar de powerballad “Save Me” laat horen wat de heren in huis hebben: een goed uitgebalanceerde song, fraaie gitaar- en toetsenpartijen en een spanningsboog die tot en met de laatste noot behouden blijft. Zoals zovelen in dit genre dreigen ze zo nu een dan over de rand van de kitsch te kieperen, maar dat wordt nooit heel storend door de buitengewone goede productie en balans. Geen overmaat aan echo, een heldere sound en een goed oor voor het typische classic rock-geluid maken dat dit album ruimschoots aan de goede kant van de streep blijft. Het heeft Crown Of Glory tien jaar gekost voor het debuut verscheen. Laten we hopen dat de opvolger niet zo lang op zich laat wachten.
Crown Of Glory – A Deep Breath Of Life
(Metal Heaven / Rough Trade)