Dokken is dood, en dat is goed zo
“Is de jaren negentig poedelrock dan definitief terug?” vroeg een FU-collega verbaasd toen hij zag wat ik zoal toegestuurd kreeg. En het is waar, er zijn heel wat poedelrockbands (vooral uit de jaren tachtig, waarde collega) die proberen met een reünie het pensioen veilig te stellen. Maar gelukkig zijn de door geld ingegeven comebacks zelden een lang leven beschoren. Er zijn maar twee succesvolle bands uit die tijd die ook nu weer fatsoenlijke muziek maken, Europe en Winger. Europe is bij de comeback een stuk steviger geworden en Winger maakte met IV misschien wel hun beste album ooit. Dokken is zo’n band waarvan al zo’n vijfhonderd keer een reünie is aangekondigd die nooit werkelijkheid is geworden. Wat mij betreft was dat terecht, want hoewel de afzonderlijke muzikanten allesbehalve stuntelaars waren werden de platen van Dokken gekenmerkt door vlakke, voorspelbare composities waarmee de belofte nooit waargemaakt kon worden. Het live-album dat nu dan verschijnt, met opnamen uit 1981, nog voor hun succes, versterkt dat beeld. Het is allemaal best aardig, Don Dokken is een goede zanger, George Lynch een prima gitarist, maar tjonge wat wordt het voorspelbaar na pakweg vijf songs. De productie draagt bar weinig bij aan de dynamiek van het geheel, zodat de toch al matige songs alsmaar niet tot leven willen komen. Dokken is dood, en dat is goed zo. Anderen dan fans kunnen dit album rustig laten liggen.
Dokken – From Conception – Live 1981
(Frontiers / Rough Trade)