Uit de mode is soms nog best leuk
“Nou, dat Dante Fox is alvast niet veel”, zo kreeg ik al te horen nog voor de cd bij me in de bus viel. Ohoh. Een vals gillende juffrouw? Beroerde productie? Belabberde muzikanten? Nee hoor, niets van dat al. Dante Fox heeft ongeveer hetzelfde tempo als Boston, want dit is het derde album sinds de oprichting in 1988(!). Eerlijk gezegd verbaast me dat wel, want stevige poprock met een krachtige vrouwenstem doet het doorgaans heel behoorlijk. Waarschijnlijk hebben ze de hoogtijdagen van de poprock net gemist en zijn ze daardoor nooit een grote act geworden. En toch is het allemaal niet zo heel veel slechter dan Heart in de commerciele dagen. In de zanglijnen van Willets is zonder moeite Heart’s Ann Wilson te herkennen. Dat zou een recipe for disaster kunnen zijn, maar Willetts blijkt gewoon een dijk van een stem te hebben. De songs zijn heel behoorlijk, met het negen minuten durende “Under The Seven Skies” als uitschieter. Zeker in Engeland, waar deze vos vandaan komt, zijn ze de afgelopen jaren niet verwend geweest met goede commerciële rock, dus waarom is dat succes er niet geweest? Niet hip genoeg? Wat Dante Fox voorschotelt mag dan wel al vijftien jaar uit de mode zijn, de diehard poprockers moeten hier toch heel wat lol aan kunnen beleven.
Dante Fox – Under The Seven Skies
(Frontiers / Rough Trade)