Verkeerde muziek, verkeerd imago, verkeerde doelgroep
Het album begint met een lekker riffje, niet overdreven origineel maar met een flinke belofte voor een heftig rockend vervolg. Dat vervolg blijft helaas uit. Al bij opener en titelnummer “A Perfect Mess” heb je al snel het gevoel dat het gemaakt is voor hitparadesucces. Een hapslikwegsong die voorspelbaar van couplet naar refrein en terug hobbelt, met brave koortjes in het eenvoudig te onthouden refrein en een solo die na drie maten alweer wegsterft. Vervelend genoeg is dat een patroon dat bijna zonder uitzondering song na song herhaalt, waardoor je al na een paar songs verlangt naar het einde. Natuurlijk, met zulke songs kun je massa’s cd’s verkopen aan bakvissen zonder onderscheidend vermogen. Maar dan moet je wel net uit je puberteit zijn, in de VS wonen en precies de juiste kleding dragen om de verveelde kindjes te plezieren. Jammer genoeg voor Maryslim wonen ze in Zweden en zijn ze te oud en te lelijk om überhaupt de aandacht van die bakvissen te trekken. Wat rest is een soort veel te brave sleazepop die al honderden keren beter gemaakt is, waar het uiterlijk niet helpt om die ene doelgroep te plezieren en de muziek niet helpt om de rest te plezieren. Maryslim lijkt met haar sleazepop in te haken op de hype van puberpunkpopbandjes. Muzikaal lukt dat nog enigszins, maar dat is voornamelijk omdat de standaard daarbij nu eenmaal niet al te hoog is. Dat het image niet past is dan ook veel beroerder…
Maryslim – A Perfect Mess
(Sound Pollution / Suburban)
