Vermakelijke hapslikwegrock
Bij de naam Young James Long dacht ik te maken te hebben met één persoon. Maar nee, het bleken de heren Young, James en Long te zijn. Tja, ook elke andere combinatie is daarbij merkwaardig: Long James Young? James Long Young? Drummer Taylor Young schijnt in The Polyphonic Spree te zitten. U weet wel, dat gezelschap in soepjurken. Maar Young James Long zit daar mijlenver vanaf en maakt vuige blues met een flinke hap southern rock. Vijf songs, waarvan de langste (!) net de twee minuten haalt. Een hapslikwegplaatje, maar de korte songs zijn nog verrassend vermakelijk.
Young James Long – You Ain’t Know The Man
(Southern / Konkurrent)
Puur en ongezoet – in miniverpakking
De gitarist in het voornoemde gezelschap, P.W. Long, maakt ook wat langere platen. God Bless The Drunkard’s Dog bijvoorbeeld, met dezelfde muzikanten. Dat deze plaat langer is komt dan wel door het aantal songs, want ook hier is er slechts één enkele song langer dan drie minuten – maar net. Bij een van zijn voorgaande bands, Mule, schijnt Long bij live-optredens met enige regelmaat over muziek gejodeld of geneuried te hebben – de teksten moesten nog geschreven worden. En dat is eigenlijk amper een verrassing, want de songs klinken niet alsof ze eindeloos gerepeteerd en bijgeschaafd zijn. Wat overigens niet betekent dat de uitvoeringen slordig gespeeld zijn. Integendeel, het klinkt heel logisch en natuurlijk, alleen behoorlijk ongepolijst. Dat geldt ook voor de opnamen, die van song tot song een ander klankbeeld kunnen hebben. Waar bij Young James Long de songs een flink tempo hebben zijn ze op dit album wat rustiger, waardoor het gitaarspel wat beter uit de verf komt. Southern rock, rauw en ongepolijst, kort en bondig, maar eigenlijk toch wel heel leuk…
P.W. Long – God Bless The Drunkard’s Dog
(Black Diamond / Konkurrent)