Groot kaliber met weinig impact
Stan Bush is een Grote Naam, maar dan een die bijna niemand kent. Als muzikant had hij vooral aan het einde van de jaren tachtig enig succes met zijn band Barrage, maar sindsdien is hij vooral als songschrijver actief geweest. In die hoedanigheid mag je hem gerust op het zelfde niveau plaatsen als Jim Peterik, Jonathan Cain en Jim Vallance, heren met wie hij op zijn tijd ook songs heeft geschreven. De man schudt namelijk commerciëel verantwoorde poprocksongs uit zijn mouw alsof hij een brief post. Denk alleen al eens aan de House of Lords-kraker “Love Don’t Lie”. Met een aantal zeer capabele muzikanten wordt er door Bush elf tracks lang lustig op los gegalmd in songs die onmiddellijk meezingbaar zijn. Maar je moet je wel constateren dat hij een tikje in de jaren tachtig is blijven hangen. Zo is het intro van “I Can’t Cry” niet alleen qua instrumentatie sterk verwant aan John Waite’s “Missing You” en zijn met name de ballads niet zelden glibberig als die van Richard Marx in zijn succesvolste dagen. In het genre is het gewoon een uitstekend album, al was het maar door het songmateriaal, maar toch: uiteindelijk had ik van een grootheid als Stan Bush net iets meer verwacht dan dit. Dat dat in dit genre wel degelijk kan wordt bewezen door bands als Pride of Lions.
Stan Bush – In This Life
(Frontiers / Rough Trade)