Luchtig én vluchtig
The Beautiful Girls zijn niet overdreven stijlvast. Het eerste album dat ik hier besprak, Learn Yourself was sterk op G. Love en Ben Harper geënt, opvolger We’re already gone was veel meer reggaegericht, maar nog steeds erg rootsy. Bij Ziggurats heeft voorman Mat. McHugh een compleet nieuwe band en is de reggae plots in een popjasje verwerkt. Het is dan ook niet vreemd dat je bij dit album vooral denkt aan The Police, Fischer-Z en collega-Australiërs Men At Work. Pakkende deuntjes kan McHugh nog steeds schrijven, maar ze zijn op dit album zó licht dat je ze moet vastbinden om te voorkomen dat ze het luchtruim kiezen. Dat er twee covers opstaan van respectievelijk UB40 en Johnny Clegg zegt genoeg. Clegg had tekstueel wel de diepte, maar wist die zelden ook muzikaal over te brengen. Voor dit album van The Beautiful Girls geldt hetzelfde. Leuk, maar het beklijft geen moment. Een bonus-cd met vier demo’s van McHugh is iets beter, maar nog steeds niet veel bijzonders.
The Beautiful Girls – Ziggurats
(Die!Boredom / Rough Trade)
Zchoons Oet Zitterd
Dan hebben de heren van Mo’Jones het beter voor elkaar. De Sittardse broers Ron (bas, zang) en Jan (gitaar, composities) van der Burg zijn Mo en Skinnie Jones. Hun poprock met funkinvloeden is weliswaar muzikaal ook niet overdreven zwaar, het is pret in overvloed. Aangevuld met drummer Philip Kerkhofs voeren ze fijne songs met kop en staart uit. Zelf schijnen ze samengebalde boosheid te horen, maar ik hoor vooral vrolijke, pakkende rocksongs met goede hooks. De productie is simpel gehouden maar prima in balans. Een beetje pop, en beetje rock, een beetje funk en hier en daar een vleugje garagerock. Ze slagen erin met beperkte instrumentatie de perfecte sound voor iedere song neer te zetten. Met slechts één aantekening: van song acht op song negen valt wel op dat ze alwéér hetzelfde gitaargeluidje gebruiken. Aandachtspuntje voor de volgende keer. Van mij mag die er komen.
Mo’ Jones – Middle Aged Angry Young Men
(REMusic / Clearspot)