Love At First Sting
Die Desmond Child toch! Vroeger betekende een door hem geproduceerde plaat van een bekende hardrockact dat het alleemaal een tandje zachter en vooral hitgevoeliger ging. Gitaren werden doorgaans flink afgevlakt. Ik was dan ook zeer verrast dat het door hem geproduceerde Meat Loaf-album Bat Out of Hell III – The Monster is Loose een moderne, maar knap stevige sound had. En wat dacht je wat? Bij het nieuwe Scorpions-album Humanity – Hour I zet ‘ie weer een fantastische sound neer. Dat, gecombineerd met een flinke partij songs die zelfs zonder het accent van Meine direct als Scorpions-songs herkenbaar zouden zijn, maakt dat ik Humanity – Hour I zonder enige aarzeling hun beste plaat sinds lang noem. Nee, een gitaargod als Uli Jon Roth of Michael Schenker hebben ze niet meer in de gelederen, maar Rudolf Schenker en Matthias Jabs zijn al jaren een betrouwbare en vaardige tandem. En dat accent van Meine? Ach, je zou het volgens mij zelfs gaan missen als ‘ie plots écht Engels zou gaan zingen. Na al die jaren komt ‘ie er bij mij mee weg. En hoewel ze meer klassiekers in hun oeuvre hebben dan ze in een enkel optreden kunnen spelen, staan er hier verschillende songs op waarmee het dak eraf kan. Zo heeft “321” weliswaar een hele simpele tekst, maar is het bij uitstek een stadionstamper die tegelijkertijd een prima opbouw kent. Precies het soort song waarmee een feestend publiek – zoals binnenkort op het Arrow Rock Festival – in extase gebracht kan worden. Bijna elke song is een song zoals we die van de Scorpions gewend waren: echt een rocksong, maar op de een of andere manier bloedcommercieel zonder zo te klinken. Ook opmerkelijke gasten als Billy Corgan en John 5 hebben daar niets aan veranderd. Complimenten aan de Scorps en Desmond Child. Humanity – Hour I is een juweeltje. Ik verheug me al op hun optreden op Arrow.
The Scorpions – Humanity – Hour I
(Sony)