Inpluggen-en-loos-rock
The Wildhearts-zanger/gitarist Ginger maakte ooit deel uit van The Quireboys, het Engelse (kleine) broertje van Guns N’ Roses. In 1989 startte hij met The Wildhearts zijn eigen band, waarna er een stoet muzikanten, waaronder zelfs Devin Townsend, passeerde. Inmiddels is het grootste deel van de oorspronkelijke band weer terug en volgt met The Wildhearts weer een nieuw album. Ze brengen een Engelse mix van Amerikaanse stijlen. Amerikaanse stijlen, omdat behalve sleaze het nodige aan Foo Fighters, Disturbed en The Offspring ontleend lijkt. Brits is het omdat ze dat moeiteloos lijken te combineren met veertig jaar rockgeschiedenis. Een beetje zoals The Darkness, maar dan niet zo enorm over the top. Het aardige is dat ze niet per nummer van stijl wisselen, maar dat juist vaak in een en hetzelfde nummer doen. Een Disturbed-achtige track met vrolijk “nanana”-refreintje, of zoals in de negen minuten durende opener (!) “Rooting for the bad guy” strakke Foo Fightersrock met een gitaarsolo die zo uit de jaren zeventig afkomstig lijkt. De songs klinken dan ook meteen vertrouwd. Lekker ruige “inpluggen-en-loos-rock”. Eenvoudig, maar effectief en voorzien van hooks met een hoog verslavingsgehalte. Dat het productiebudget wat lager was is best te horen, maar dat hoeft in dit genre geen nadeel te zijn. The Wildhearts klinkt daardoor juist wat rauwer en compromislozer, wat voor deze tegen de sleaze aanschurkende rock alleen maar sfeerverhogend werkt. Naar het einde worden de songs wat minder inventief en rest aardige sleazerock zonder uitschieters. Door de uitstekende start van het album blijft het echter een verantwoorde aankoop. Voor wie het geduld ontbeert om een paar fragmenten te beluisteren is er een spelletje met op elk level een song van het album: Sheeps Of Rage.
The Wildhearts – The Wildhearts
(Cargo / Suburban)
