Ach ja, als Status Quo-fan en cd-verzamelaar koop ik natuurlijk ook de solo-cd’s van de zanger van m’n favoriete bandje. Ook al weet ik donders goed dat naast een flinke smak lekkere songs ook de slapste deuntjes van dat bandje, zoals de hoempa van “Marguerita Time”, van zijn hand zijn. En inderdaad heb ik bij de solo-cd’s voornamelijk een gevoel van vertrouwdheid, meer dan enige opgetogenheid. Maar goed, op het podium is die zanger op zijn best, dus een live-cd zou wel eens heel lekker kunnen zijn. Bovendien bestaat meer dan de helft gewoon uit Status Quo-songs – ja, ook “Marguerita Time”, maar ook live zelden of nooit gespeelde nummers als “Electric Arena”, “Blessed Are The Meek”, “Diggin´ Burt Bacharach” en “Tongue Tied”. Van zijn laatste solo-cd One Step At A Time staan de betere songs erop, zoals “Tallulah’s Waiting” en “Strike Like Lightning”, er ook op. Jammer genoeg staat er geen enkel nummer op van het eerste solo-album van alweer vijftien jaar geleden, King Of The Doghouse. Muzikaal is het verschil minder groot met Status Quo dan je zou denken. Een paar achtergrondzangeressen, meer muzikanten en met een meer semi-akoestische insteek dan Status Quo, dat is het wel. Nou ja, en omdat het allemaal Rossi-songs zijn ligt het tempo gemiddeld iets lager. Uiteindelijk is dit album precies wat ik ervan verwachtte. Een aardig album, vooral vertrouwd en zoals David Attenborough zou concluderen: je hoort hier de Francissus Rossius in zijn natuurlijke habitat, op het podium. De verzamelaar zoals ik koopt ‘m zeker, de Quofan koopt ‘m vast ook vanwege de setlist en de neutrale luisteraar heeft er een ontspannen en makkelijk in het gehoor liggend album aan. Status Quo voor de lome zomeravond.
Francis Rossi – Live At St. Luke’s London
(Edel / V2)
4 reacties