Ouderwets lekker
Tony Martin nam niet minder dan vijf albums op met Black Sabbath, en toch is zijn carriere na Sabbath verre van imposant. Op enig moment overwoog hij zelfs te stoppen, omdat van de muziek gewoon niet meer rond te komen was. Op dat laatste is hij gelukkig teruggekomen, vandaar Mollo Martin. Martin en gitarist Dario Mollo leerden elkaar kennen tijdens Martins werk aan het Guintini Project, dat plaatsvond in Mollo’s studio. The Third Cage is daadwerkelijk het derde album waarop de heren samenwerken. Dat Mollo de nodige ervaring als engineer en producer heeft is te horen, want het album klinkt als een klok. Mollo weet ook dat Tony Martin op z’n best is in de tragere bluesy tracks, dus die zitten er flink wat tussen. “Cirque Du Freak” bijvoorbeeld, of “Oh My Soul”, dat zo van de hand van Tony Iommi had kunnen zijn. Maar dan ook echt, want het gitaarwerk doet tot in de solo sterk aan Iommi denken, en da’s toch knap. Sowieso is het niveau op het hele album hoog. De songs kloppen en belangrijker nog, Mollo heeft de juiste balans gevonden tussen hooks en solo’s. Hij heeft techniek om het album shreddend door te komen, maar hij houdt zich in ten behoeve van de songs. De gierende solo’s die dan wel langskomen, maken zo des te meer indruk. Elke liefhebber van Sabbath, Whitesnake en het steviger werk van Rainbow zal zich prima vermaken met The Third Cage. Zo worden ze heden ten dage niet vaak meer gemaakt!
Mollo / Martin – The Third Cage
(Frontiers / Rough Trade)
Meneer Martin is nog steeds geen happy bunny: http://www.roadrunnerrecords.com/blabbermouth.net/news.aspx?mode=Article&newsitemID=169297&utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter