De hoes toont een oude foto van een militair en opener “Man In The Photograph” begin met prachtig sfeervolle geluidsfragmenten van weleer. Voor het eerst in zijn bestaan heeft It Bites zich gewaagd aan een conceptalbum. Wel een lekker los concept, waarbij verhalen uit het verleden worden verteld. De eerste keer met de volledige band in de studio, want bij voorganger Tall Ships was bassist Lee Pomeroy ten tijde van de studio-opnamen nog niet tot de band toegetreden. Het eerste album met John Mitchell, Tall Ships, raakte me niet echt. Een aangename plaat, maar daar blijft het dan ook bij. Map Of The Past is wat dat betreft een flinke stap vooruit. De heren zijn inmiddels aan elkaar gewend, en dat hoor je. Dat levert een album lang spannende muziek op het randje van prog en pop, al is het allemaal wel wat opgeschoven richting prog. Dat geeft overigens niets, want het levert prachtige momenten op als de heerlijk springerig op elkaar reagerende bas en gitaar in het titelnummer. Wat It Bites onderscheidt van veel andere progbands is dat je de songs zou kunnen ontdoen van solo's en nog steeds een dijk van een song zou overhouden. “Clocks” heeft bijvoorbeeld niets noemenswaardigs qua solo, maar is een bombastische ballad die er mag zijn. Een andere opvallende tracks is “Send No Flowers”, waarbij in het intro de bombastknop vol wordt opengedraaid om te vervolgen als een Gabrielesque song met vocale harmoniën. Op andere momenten klinkt het als (een geïnspireerde versie van) Asia. De stem van John Mitchell is daarbij herkenbaar genoeg om het een eigen gezicht te laten houden. Prog, pop en bombast is een gevaarlijke combinatie, maar It Bites laat met Map Of The Past zien die drie smaakvol te kunnen samenbrengen. Het album is ook verkrijgbaar als special edition met vijf livetracks.
mij=Inside Out / Century Media
4 reacties