Zo mooi dat het bijna niet overbodig kán zijn
Ruim een week lang was mijn pc-geluid kaduuk. De chip deed *poef*. Geluidskaart besteld, maar het benodigde kabeltje om de boel te verbinden met de speakers – die volgens de fabrikant de ‘Perfect Companion’ waren – zat er niet bij. Naar Utrecht geweest, kabeltje gehaald, was het nog niet goed. Online kabeltje besteld, wacht, wacht, wacht… Eindelijk is het kabeltje er, en het moet gezegd worden dat het geluid erop vooruitgegaan is. Dan is het geen slecht idee om Genesis Revisited II van Steve Hackett op te zetten. Want o wat is het geluid daarvan prach-tig. Ik heb altijd mijn twijfels bij bands en artiesten die hun eigen materiaal nogmaals opnemen. Enigszins begrijpelijk was het dat Uriah Heep oud materiaal opnieuw opnam met de zanger die het al decennia alleen live had uitgevoerd, maar Jeff Lynne’s remakes van ELO-klassiekers vond ik – hoewel helemaal niet slecht – behoorlijk overbodig. Voor mij als luisteraar zijn de minpunten in uitvoering of geluid in de loop der jaren bij het materiaal gaan horen. Van de kant van Hackett zelf snap ik het nog wel. Diens hang naar perfectie en de toegenomen technische mogelijkheden, gekoppeld aan de haast waarmee in de zeventiger jaren albums moesten worden opgenomen tussen een paar tournees door, zal het beluisteren van oud materiaal aan hem zijn blijven knagen. De uitgebreide toelichting op Hacketts website is de moeite waard en geeft verder inzicht in het hoe en waarom. Kijk alleen eens naar een paar namen op de lijst van 35 (!) contribuanten: Steven Wilson, Michael Akerfeldt, Neal Morse, Roine Stolt, Lee Pomeroy, John Wetton, Steve Rothery… Een waar progfeestje. Is de aanschaf pure noodzaak voor elke Genesisliefhebber? Voor de Genesisliefhebber an sich misschien niet. Maar elke progger gaat heel blij worden van deze dubbelaar met prachtige en liefdevolle uitvoeringen. En nooit eerder hebben de songs zo’n meesterlijk geluid meegekregen.
Steve Hackett – Genesis Revisited II
(InsideOut)
4 reacties