Spiritual Beggars – Earth Blues

Spiritual Beggars - Earth BluesMet de komst van voormalig Firewindzanger Apollo Papathanasio is Spiritual Beggars definitief overgestoken van de stoner naar de gerontorock. Earth Blues, het tweede album met Papathanasio, is daar eens te meer het bewijs van. Vermoedelijk is zijn komst echter eerder het resultaat van die stijlwijziging dan de oorzaak ervan. Misschien wel de belangrijkste aanwijzing is de toegenomen rol van Per Wibergs toetsen. Op Earth Blues zijn diens toetsenpartijen één groot eerbetoon aan Jon Lord. Een track als “One Man’s Curse” had niet misstaan op een Deep Purple-album uit de tijd van de bezetting met Steve Morse en Jon Lord. De hele band speelt strak en draagt volop bij aan een warme sound zonder poespas, maar Wiberg is de ster van dit album. Naast Papathanasio, trouwens. De man is met zijn krachtige uithalen zeldzaam goed op zijn plek in deze band. Het is overigens niet alléén Deep Purple wat de klok slaat. Het gitaarintro van “Hello Sorrow” ademt Michael Schenker en ook Uriah Heep is goed vertegenwoordigd (dat koortje in “Kingmaker”!). Een heel groot pluspunt is dat de sound ook lekker heavy is gebleven. Waar Deep Purple de afgelopen jaren nog wel eens érg veel gas terugnam op dat punt, blijft Earth Blues een lekker vette sound houden. Voorganger Return To Zero was lekker, maar Earth Blues is vele malen beter. De heren hebben een heldere keuze gemaakt voor gerontorock en slagen erin Purple en Heep naar de kroon te steken. Niet in originaliteit, maar wel in uitvoering.


mij=Inside Out

4 reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *