De ingewikkelde opvolger van Pornograffitti waar niemand meer op zat te wachten
Een lange-liedjesbattle, daar móet ik natuurlijk aan meedoen. Ik heb legio tracks van tien minuten of langer, tot aan tracks van één cd lang. Of met zelfs een feedbackfest van tien minuten, zoals Ted Nugents “Hibernation” op het live-album Double Live Gonzo. Niet zo gek, want in mijn collectie barst het van de seventies hardrock, progrock, jamrock, spacerock en andere genres waarin een song van drie minuten gewoon een intro is.
Ik had dus aan kunnen komen met Frank Zappa (“The Adventures of Greggery Peccary”), Deep Purple (“Wring That Neck”), Dream Theater (“Octavarium”) of Transatlantic (“The Whirlwind”). Die zijn allemaal prachtig, maar ik vond het iets te voor de hand liggend. Om de zoektocht binnen de perken te houden, besloot ik meteen de grens maar bij een ferme twintig minuten te leggen. Bij mij blijft er dan nog genoeg over om een paar dagen mee zoet te zijn. Als je dan alle medleys, uitgerekte liveversies en alles uit bovenstaande genres eruithaalt blijven er warempel precies twee over. Fishbones niet overdreven interessante “X-Quewz Mee, Dr. Madd Vibe, Emergency House Call Pull-Ease” en…. Extreme!
Na de hit “More Than Words” van het album Pornograffitti leek het niet fout te kunnen met Extreme. Maar de wispelturige muziekconsument besliste anders toen Extreme niet de makkelijke weg koos en met III Sides To Every Story de combinatie van pop, rock en funk wat ingewikkelder maakte en ook nog eens progressieve elementen toevoegde. De hardrockers – die het maar niks vonden dat ‘hun’ Extreme met een ballad een grote hit had gehad – vonden het testosterongehalte te laag, de popliefhebbers konden al helemaal niets met muziek die zich niet vier minuten netjes aan coupletje-refreintje hield.
Bovendien deed net de grunge zijn intrede en zat de gepolijste rock van Extreme aan de verkeerde kant van de streep. III Sides To Every Story haalde bij lange na niet de verwachte successen – en leidde zo het voorlopige einde van Extreme na het volgende album al in. Toch is III Side To Every Story is in alle opzichten volwassener dan Pornograffitti en is het met het reünie-album Saudades De Rock hun beste werk.
Het album is verdeeld in drie delen (de III Sides) en het laatste deel ‘The Truth’ bestaat geheel uit “Everything Under The Sun” – weer onderverdeeld in “Rise ‘N Shine”, “Am I Ever Gonna Change” en “Who Cares?” Eerder op het album staan nog min of meer conventioneel opgebouwde songs, maar op “Everything Under The Sun” wordt alles uit de kast getrokken.
Gitarist Nuno Bettencourt en zanger Gary Cherone wisselen elkaar af in een song die heen en weer gaat tussen klein en ingetogen, al dan niet met cellobegeleiding, naar Groot en Bombastisch (met zeventigkoppig orkest!). Het middendeel “Am I Ever Gonna Change” is beduidend steviger en laat prachtig gitaarwerk horen, met name onder het fragment van een toespraak van Martin Luther King Jr. De oppervlakkige beschouwer ziet tekstueel haast een gospelsong. De weinig optimistische afsluiting “Who Cares?” past daar echter niet bij.
Als u denkt nogal wat Beatlesinvloeden te horen, dan klopt dat. Maar wat op “Everything Under The Sun” vooral te horen is, is dat Gary Cherone en Nuno Bettencourt magnifieke melodieën kunnen schrijven, die hun invloeden overal vandaan halen, of het nu The Beatles, Van Halen of Broadway is.
Lees vooral ook de andere bijdragen aan de Lange Liedjes-battle op Ondergewaardeerde Liedjes.