Veel foutere hardrock dan deze plaat uit 1979 is er niet. De film waar het de soundtrack van vormde was nog vele malen slechter. En toch is Stuntrock een heerlijke plaat.

Sorcery bestond uit voornamelijk sessiemuzikanten uit Los Angeles. Het idee kwam van gitarist Richard Taylor, die een stageshow wilde combineren met illusionisten. Voor die show werden dus twee échte goochelaars aangetrokken die het verhaal van het gevecht tussen de King of Wizards en de Prince Of Darkness neerzetten. Kiss en Alice Cooper, maar dan nóg een stapje verder, zeg maar. Dat verhaal werd ook in nummers verwerkt, zoals in “Wizard’s Council”. Het duurde nog een tijd voor het album op cd uitkwam, maar dat was dan ook een schoonheid. De cd zag er uit als een mini-LP, compleet met groeven en etiket, klaphoes én binnenhoes.

Waar de cd nog de charme van foute hardrock heeft, is de film Stuntrock vooral verbijsterend slecht en eigenlijk alleen de moeite waard wanneer de stageshow van de band in beeld komt. Voor de liefhebber zijn er ook nog momenten waarop Monique van der Ven in een gouden jumpsuit voorbij komt huppelen. Jazeker, dit was ongetwijfeld een van de redenen waarom haar carrière daar nooit van de grond kwam… Het verhaal draaide rond een Australische stuntman – hoewel je de term ‘verhaal’ in dit verband heel ruim moet nemen – en het ging van stunt naar stageshow en terug.

Regisseur Brian Trenchard-Smith vervolgde met veel TV-films en straight-to-video-juweeltjes als Leprechaun 4: In Space (een 3,3 op IMDB, waar Stunt Rock nog altijd een 5,5 krijgt).

Met Sorcery was het na dit album eigenlijk ook afgelopen. Ze bestonden nog wel een tijd, al werd zanger Greg Magie (soms ook als McGee geschreven, heden ten dage koordirigent) vervangen door David Glen Eisley, die later nog enige faam zou verwerven in Guiffria. De heren die overbleven verdienden hun geld vooral zoals ze dat ook vóór Sorcery al deden, met jingles, commercials en sessiewerk.