Ooit werd Jeff Scott Soto in één klap een gevierde zanger, bij het debuut van Yngwie Malmsteen. In de jaren erna volgden albums onder eigen naam en met Talisman. Heel even was hij zanger van Journey en uiteindelijk moest hij zijn ontslag uit de pers vernemen. In de jaren daarna was zijn materiaal van wisselende kwaliteit: teveel ballads, teveel composities van broodschrijvers voor wie het project gewoon een volgend klusje was, kortom Soto had zelden materiaal dat zijn stem recht deed.
Nu is er SOTO. In feite de band die hij al een hele tijd voor zijn solo-concerten gebruikte, bijvoorbeeld op het fijne live-album One Night In Madrid. In SOTO mag het weer rocken, en zo hoor ik hem toch het liefst. Binnenkort een recensie op File Under van het album, Inside The Vertigo.
