Als recensent moet je eigenwijs durven zijn. In mijn geval is Dedicated To Chaos daarvan het beste voorbeeld. De hele wereld vond het een ramp van een album, het rommelde al flink in de band op weg naar een breed uitgemeten vertrek van Geoff Tate en de daaropvolgende rechtszaak en ik vond Dedicated To Chaos een van de beste platen van het jaar. Nog steeds trouwens. Ik zie niet waarom je Empire wèl goed zou vinden en dit Dedicated To Chaos zou afschrijven als ‘geen Queensrÿche’.
Eerder deze week kwam ik een recensie tegen op de uitstekende site Allmusic die de spijker op de kop slaat: “…the matter for at least the past decade in the band’s career: Queensrÿche can’t win, and their fans can’t win. Stalemate.” Queensrÿche wordt al jaren gegijzeld door de eigen fans, die meteen op de achterste benen staan als Queenrÿche niet ‘metal’ genoeg is. Dat ze daarmee de grond onder het succes – vernieuwing en experimenteerdrift – wegslaan hebben ze blijkbaar niet door.
Ook een paar jaar later vind ik Dedicated To Chaos een wereldplaat. Een van hun beste platen bovendien. Luister zelf.
Als eigenzinnige Gerontorocker (R Prikkie) / Queensryche-fan moet ik zeggen dat van het Post-Promised Land-tijdperk ik toch de voorkeur geef aan andere CD’s nl. Q2K en Tribe. Ik fleurde tijdens het American Soldier-concert in Hedon-Zwolle helemaal op toen de oude nummers werden gespeeld.