De laatste tijd heb ik een behoorlijke Paul Gilbert-kick. Mr. Big-liefhebber was ik al, ik had allerlei cd’s van Neal Morse én/of Mike Portnoy waarop Gilbert meedeed, en na het solo-album Stone Pushing Uphill Man was het hek van de dam.
Als hij dan ook nog eens een nummer covert van een gitarist die naar mijn mening zwaar onderschat wordt én tegelijkertijd te weinig uit zijn kwaliteiten gehaald heeft, is het dubbel feest.