Speelfilm in twee minuten
Mijn bijdrage aan de Freddie Mercury-battle op Ondergewaardeerde Liedjes:
Je kunt het camp noemen, Broadway of tongue-in-cheek. Ik noem het liever humor, of wat iemand ooit omschreef als serieus keettrappen. Het is wat Queen tot Queen maakte, en wat zo gruwelijk ontbrak bij de samenwerking met Paul Rodgers. Queen was bakken testosteron en dat tegelijkertijd geen moment serieus nemen.
Met name Mercury was daar een meester in. Vooral op A Night At The Opera en A Day At The Races wist Mercury rock, ballads én Broadway te combineren. Soms allemaal tegelijk, zoals in “Bohemian Rhapsody”, soms alleen het Broadway-gedeelte. Toch wist hij dat altijd ruim aan de goede kant van de streep te houden, zodat het de albums alleen maar sterker maakte. “Good Old-Fashioned Lover Boy”, “Lazing On A Sunday Afternoon” en vooral “Seaside Rendezvous”.
In net iets meer dan twee minuten zet Mercury een vaudevilletrack neer, die ook thematisch de jaren dertig in Groot-Brittannië aanroept – toen een dagje aan zee het ultieme gezinsgeluk was. Hoewel de rol van Roger Taylor op dit nummer niet onderschat mag worden (het is zijn stem die halverwege de koperblazers en kazoo imiteert) laat het eigenlijk alle facetten van Mercury’s stem horen: de rechttoe-rechtaan popzanger, de opera-elementen, het toch altijd weer uiterst Britse gevoel, het voortdurende spelen met hoog en laag, met hard en zacht. Opmerkelijk feitje: dit is een van de weinige Queen-tracks waar Brian May geen enkele bemoeienis mee had.
Het is een speelfilm in twee minuten, waarin Mercury zoveel bijzondere elementen heeft gepropt dat het bijna bizar is dat het nog een coherente song is geworden. Maar ja, we hebben het dan ook over Freddie Mercury, de man die in zijn eentje de popmuziek voorgoed veranderd heeft.
Lees vooral ook de andere bijdragen aan de Freddie Mercury-battle op Ondergewaardeerde Liedjes.
Zaten we allebei aan de filmkant van Queen :-)