De zwarte roos die nooit verwelkte
Mijn bijdrage aan de seventiesbattle op Ondergewaardeerde Liedjes:
Deze week was het dertig jaar geleden dat Phil Lynott, de charismatische frontman van de Ierse rockers Thin Lizzy, op 36-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een leven vol drugs en drank.
De doorbraak voor de band was “Whiskey In The Jar” uit 1972, maar het kenmerkende geluid met dubbele gitaarsolo’s kwam pas nadat in 1974 Brian Robertson en Scott Gorham werden aangetrokken. Die doorbraak liet nog even op zich wachten overigens. In twee jaar tijd namen ze vier albums op: Nightlife, Fighting, Jailbreak en Johnny The Fox. Pas bij het derde album – met de single “The Boys Are Back In Town” was de echte doorbraak een feit. De piepjonge Robertson (hij was pas 18 toen hij bij de band kwam) kon het exorbitante drugs- en drankgebruik nog slechter aan dan zijn bandmaatjes en bij het volgende album Bad Reputation was hij al min of meer op weg naar de uitgang.
Na het livealbum Live And Dangerous – hoeveel live was en hoeveel overdubs wordt tot op de dag van vandaag sterk betwist door betrokkenen – maakte Robertson plaats voor de Ierse legende Gary Moore. Het was al zijn derde periode in de band, maar voor de eerste én laatste keer zou hij een volledig Thin Lizzy-album inspelen, “Black Rose: A Rock Legend”.
Het titelnummer was de afsluiter en met zeven minuten veruit het langste nummer van het album. Lynott had met Moore nu een gitarist naast zich die ook Ierse roots had en dat is te horen. Ingebed in het nummer zijn drie Ierse traditionals, “Shenandoah”, “Danny Boy” en “The Mason’s Apron”, met daar nog tussen “Will You Go Lassie Go”, een folksong van de in Ierland vermaarde Francis McPeake.
Het is voor mij een van de meest karakteristieke Thin Lizzy-songs. Voortdurend van pop naar rock en terug bewegend, met nadrukkelijke Ierse roots. Fraaie dramatische drumroffels, twingitaren, de Ierse gitaarlicks die ook later vaak bij Gary Moore te horen waren en de broeierige, verhalende zang van Phil Lynott. Het is Thin Lizzy op zijn best.
Moore kapte er halverwege de volgende tournee mee, ook al zou hij later nog regelmatig met Lynott werken. Thin Lizzy zou nog drie uitstekende album maken, Chinatown en Renegade met Snowy White als gitarist (hij is te zien in een Rockpalastversie) en Thunder And Lightning met John Sykes als gitarist.
De Ierse roots waren nooit ver weg bij Thin Lizzy, maar zelden waren ze zo prominent. Jammer genoeg was Phil Lynott veel te weinig tijd gegeven.
Lees vooral ook de andere bijdragen aan de Seventiesbattle op Ondergewaardeerde Liedjes