Testosteronhumor
Tijd voor een klein feestje: dit is mijn vijftigste stukje voor Ondergewaardeerde Liedjes. Een bijdrage in het kader van de Humorbattle:
Humor en muziek, bij mij is het een veel voorkomende combinatie: Tom Waits (“Frank’s Wild Years”), Deep Purple (“Space Truckin'”), King Crimson (“My Oyster Soup Kitchen Floor Wax Museum”), Ween, Zappa, Primus, Geggy Tah, Flight Of The Conchords en de onder muziekliefhebbers chronisch onderschatte ‘Weird Al’ Yankovic (“Word Crimes”).
De combinatie humor en muziek – waarbij bovendien de muziek niet ondergeschikt was aan de humor – was er voor mij het eerst in 1982, met Y&T’s “Barroom Boogie”. Onderschatte band, onderschatte gitarist, onderschatte zanger, dus buitengewoon geschikt voor een stukje alhier.
In 1982 bestond Y&T (voorheen Yesterday & Today) nog uit de klassieke line-up van drummer Leonard Haze, bassist Phil Kennemore, slaggitarist Joey Alves en gitarist/zanger/klassiek-Amerikaanse gitaarheld Dave Meniketti. Sinds eerder dit jaar Joey Alves overleed, is Meniketti de enig overlevende van dit viertal. Nou was hij altijd de belangrijkste van de vier qua geluid, maar de drie anderen waren niet te onderschatten, zoals bleek uit de albums Earthshaker (1981), Black Tiger (1982) en Mean Streak (1983), door velen gezien als de klassieke albums van Y&T. “Barroom Boogie” stond op Black Tiger.
Dat de song me destijds aansprak zal ook wel te maken gehad hebben met de hitsige-puber-hormonen die door mijn lijf raasden. Daarnaast was het me natuurlijk volledig ontgaan dat de tekst nogal seksistisch is, in de beste Amerikaanse Spring Breaktraditie. Het seksisme wordt enigszins getemperd doordat de mannelijke hoofdpersoon nou niet bepaald als een stoere of gladde Casanova met weloverwogen beslissingen wordt afgeschilderd.
Wat ik tot op de dag van vandaag heel knap vind is dat de vorm heel erg is toegespitst op het verhaal en dat het tegelijkertijd wel degelijk muzikaal vernuftig in elkaar zit. Drums, bas, ritmegitaar, ze hebben allemaal repetitieve partijen die desondanks heel herkenbaar en markant zijn. Dave Meniketti’s ad libs รก la David Lee Roth maken het verhaal helemaal af.
En zo worden regels als
“Asked another sweetie, “Can I buy you a drink?”
Well, she ordered everything but the barroom sink
So, I figure I got me an investment here
When, oh oh, King Kong’s double appears
And he don’t share”
hoewel verre van subtiel toch best lollig.
Classic rock is – en was zeker toen – testosteronrock. Robert Plant zei ooit dat hij niet zo veel Led Zeppelintracks wilde spelen omdat hij destijds als twintiger heel anders tegen het leven aankeek. Op dezelfde manier moet je “Barroom Boogie” denk ik ook zien. Met dien verstande dat het zo tongue-in-cheek is dat het tot op de dag van vandaag door Meniketti gespeeld kan worden. En door mij gedraaid.
Lees vooral ook de andere bijdragen aan de Humorbattle op Ondergewaardeerde Liedjes.