Oud en nieuw tegelijk
Mijn laatste bijdrage aan Ondergewaardeerde Liedjes voor 2017, aan Dé 2017-battle:
Aan het begin van Program plaatste Living Colour een fragment uit een interview met rapper Scarface, waarin hij op zoek is naar de naam van de band aan de hand van het neuriën van een van de grootste hits van Living Colour, Cult Of Personality. Een mooie manier om het hedendaagse Living Colour te verbinden met de glorietijden van de band.
Want laten we wel zijn, na het tweede album Time’s Up werd het elke keer weer iets minder spannend wat ze uitbrachten. Eerlijk gezegd had ik bij de eerste berichten over de release van Shade, gepland voor de herfst van 2014, ook niet de indruk dat het nu ineens anders zou gaan worden, want de producer zou deze ronde weer André Betts zijn, die ook de vrij laffe voorganger The Chair In The Doorway produceerde. Misschien dat de tijd geholpen heeft. De release werd door allerlei praktische zaken (managementwissel, andere werkzaamheden) op de lange baan geschoven en in de jaren erna gebeurde er nogal wat in de VS.
Het eerste teken dat het deze ronde wel eens anders zou kunnen worden was de in 2016 uitgebrachte digitale EP waarop Living Colour onder andere verschillende versies van de Notorious B.I.G.-track Who Shot Ya? uitbracht. Het was weliswaar een cover, maar temidden van het politiegeweld en de Black Lives Matter-beweging was Living Colour op zijn plek: niet alleen instrumentaal spannend, maar ook maatschappijkritisch. Op Shade lijken de afgelopen jaren van polarisatie in de VS Living Colour nieuwe energie gegeven te hebben. Tegelijkertijd verbinden ze op dit album oud met nieuw. Naast Who Shot Ya? zijn er nog twee covers op het album te vinden: Robert Johnson’s Preachin’ Blues en Marvin Gaye’s Inner City Blues. Twee stevig verbouwde covers, overigens. Beide passen ook in de gemene deler op dit album: intelligente maatschappijkritiek.
Program gaat bijvoorbeeld over de informatiemaatschappij en de massamanipulatie via oude en nieuwe media die onafhankelijkheid claimen, maar intussen hun eigen politieke agenda hebben: “Believe me like a program/ Like TV is our reality/ We can’t escape the program/ They only show us what they want us to see”. Opgebouwd rond een typische Vernon Reid-riff, gecombineerd met ouderwets vinnige instrumentale partijen én een stuk rap is het een track die het in zich heeft om een nieuwe Living Colour-klassieker te worden.
Lees vooral ook de andere bijdragen aan Dé 2017-battle op Ondergewaardeerde Liedjes.