Vast recept
Studioalbum nummer drie voor Beth Hart & Joe Bonamassa, volgens hetzelfde recept als de vorige twee: soul- en rhythm and blues-classics, in een paar dagen opgenomen (slechts vijf, deze ronde) met muzikanten uit de Rolodex van producer Kevin Shirley. Is dat drie albums lang de moeite waard?
Het scheelt dat zowel Bonamassa als Hart op hun soloplaten een andere richting opzoeken. Na het fantastische album Bang Bang Boom Boom – ook geproduceerd door Shirley – zocht Hart andere producers voor de volgende albums en die albums werden een stuk ingetogener. Bonamassa beweegt zich al een tijd van de bluesrock naar klassieke blues, met veel meer akoestische accenten. Behalve dan bij Black Country Communion, maar daar bepalen nog een paar mensen mede de muzikale richting.
Het betekent dat Black Coffee voor Hart & Bonamassa vertrouwd is en toch iets anders dan ze doorgaans doen. De songkeuze is niet heel verrassend en toch geen al te makkelijke collectie van geheide krakers. Goed, Sitting On Top Of The World (Howlin’ Wolf, Cream) kent iedere rocker, maar er zijn bijvoorbeeld ook songs van Edgar Winter (de stevige opener Give It Everything You Got), Ike & Tina Turner (Black Coffee, recent nog gecoverd door Rival Sons en Phil Collen’s hobbybandje Delta Deep), Lucinda Williams (Joy) en LaVern Baker (de snelle gospeltrack Saved en de midtempo blues Soul On Fire). Er is één vreemde eend in de bijt. En hoe. Afsluiter Addicted is uit 2007 en afkomstig van een Oostenrijkse triphopband, Waldeck! Dat zou je niet zeggen, want hoewel de baslijn opvallend speels is, is het een perfecte bluescrooner geworden.
En wie kwamen er uit de Rolodex van Kevin Shirley? Nou, eigenlijk grotendeels de band van Bonamassa op diens laatste album Blues Of Desperation. Dus drummer Anton Fig, bassist Michael Rhodes, trompettist Lee Thornburg en achtergrondzang van Mahalia Barnes, Juanita Tippins en Jade McRae. Een band die in staat is precies te spelen wat er gevraagd worden zonder de spotlights weg te halen bij Hart en Bonamassa. Zo simpel is het soms. Anders dan bij de meeste hedendaagse producties gebruikelijk worden zang en muziek tegelijk opgenomen, zodat Hart en de muzikanten op elkaar kunnen reageren.
Het swingt, het rockt, het bluest, Bonamassa gooit er wat gierende solo’s doorheen, Hart croont, kreunt en schreeuwt dat het een lieve lust is en beiden zijn zo wat mij betreft op hun best. De vraag uit de inleiding is eenvoudig te beantwoorden: ja, ook na drie albums werkt het nog. Sterker nog, Black Coffee is misschien wel het beste album van de drie.
Beth Hart & Joe Bonamassa – Black Coffee
(Provogue/ Mascot)
Beth Hart & Joe Bonamassa website
Beth Hart & Joe Bonamassa YouTubekanaal
Deze recensie en meer op Rockportaal.