Nieuw, nu met traditionals
Mijn bijdrage aan de Traditionalsbattle op Ondergewaardeerde Liedjes:
Tom Jones was zo’n artiest waarvan ik altijd wel hoorde dat ‘ie kon zingen, maar daar bleef het dan ook bij. De hele Las Vegas-showact, nummers waarbij de ene uithaal nog uitbundiger was dan de andere, aan mij was het allemaal niet besteed.
Zijn cover van Prince’s Kiss met Art Of Noise uit 1988 was de eerste keer dat ik iets van hem te pruimen vond. Het album Reload uit 1999, met behoorlijk hippe samenwerkingen met onder andere The Cardigans, Van Morrison en Portishead, vond en vind ik nog steeds heel behoorlijk, maar het decennium daarna ging verloren aan nogal makkelijke covers. Tot ik Tom Jones op de BBC bij Jools Holland zag, met een nummer van zijn album Praise & Blame. Ik was meteen verkocht.
Praise & Blame was een verzameling gospel-, blues-, folk- en r&b-covers. Zonder grote orkesten of uitgebreide bands, zonder de ene uithaal na de andere. Het was een ideetje van zoon en manager Mark Woodward – ja, dat is de echte achternaam van Jones. Belangrijk in de uitvoering was producer Ethan Johns (Ryan Adams, Kings Of Leon, Crowded House). Waar eerder groot nog niet groot genoeg was, werden hier de arrangementen klein gehouden en kon Jones laten horen hoe overtuigend hij ook kan zijn op laag volume.
Er stonden naast covers van onder andere Dylan, John Lee Hooker en Sister Rosetta Tharpe drie traditionals op, waaronder Nobody’s Fault But Mine. Die track is voor het eerst opgenomen door Blind Willie Johnson in 1927, maar misschien nog wel het bekendst door Led Zeppelin. De tekst – van oorsprong een nogal steile hel-en-verdoemenis-tekst – is in de loop der jaren nog wel eens veranderd, zeker in de Zeppelinversie.
Jones heeft zich grotendeels aan de oorspronkelijke tekst gehouden. Het is een traag uitgevoerde versie, ook duidelijk trager dan bij het origineel, met het motto ‘less is more’ in gedachten. Heel simpel gehouden bas en drums, en een gitaarpartij die louter uit enkele noten bestaat, met een lading reverb. Door die spaarzame begeleiding komt de fantastische stem van Jones beter dan ooit tot zijn recht.
Dit was de eerste van een drietal platen – hierna kwamen nog Spirit In The Room en Long Lost Suitcase – waarmee Jones zich opnieuw wist uit vinden. Op zijn zeventigste. Met traditionals.
Lees ook de andere bijdragen aan de Traditionalsbattle op Ondergewaardeerde Liedjes: