Bluespretrock
Na twee prima studioalbums vertrok gitarist Lance Lopez bij Supersonic Blues Machine en werd Kris Barras zijn opvolger. Dat blijkt een aanzienlijk minder grote verandering op te leveren dan ik had verwacht.
Waar Lance Lopez een typische Texas bluesrocker is, tapte Kris Barras met zijn eigen band uit een duidelijk ander vaatje. Op zijn kwaliteiten als gitarist en zanger van de Brit is niets aan te merken, maar zijn band mixte blues met pop op een manier die toch flink afwijkt van de stijl van Supersonic Blues Machine. Maar wat blijkt, Barras heeft zich aangepast aan het materiaal en kan daar ook prima mee uit de voeten.
Barras, drummer Kenny Aronoff (Chickenfoot, John Mellencamp, Paul Gilbert) en bassist/producer Fabrizio Grossi gaven een concert in Italië dat helemaal niet voorbestemd was voor een livealbum. De promotor bleek echter de afzonderlijke tracks opgenomen te hebben en omdat het een buitengewoon geslaagde avond was geweest, was één en één twee. Met ook nog twee zangeressen, een gitarist en een toetsenist op het podium worden heerlijk swingende versies ten gehore gebracht van songs van de twee studioalbums. De chemie tussen de ervaren sessiemuzikanten Aronoff en Grossi in een andere band was de reden om Supersonic Blues Machine te beginnen en je hoort hier die chemie duidelijk terug. Zoals het in bluesrock betaamt zijn de gitaarsolo’s niet van de lucht, maar juist de songs zijn opvallend goed. Een track als Whatchagonnado swingt als een tierelier en blijft meteen hangen.
Op het debuut werd al samengewerkt met Billy Gibbons, Walter Trout, Eric Gales, Robben Ford, Warren Haynes en Chris Duarte en in de optredens in de jaren erna werden regelmatig gasten op het podium gehaald, zoals bijvoorbeeld op het Holland International Blues Festival. Bij de tournee waar Road Chronicles: Live! werd opgenomen was één van die gasten ook present: niemand minder dan ZZ Top’s Billy Gibbons. De samenwerking met Gibbons op het debuut, Running Whiskey, komt hier aan bod, naast Broken Heart en vier bluesklassiekers: ZZ Top’s La Grange, Robert Johnson’s Dust My Broom, Muddy Waters’ Got My Mojo Working en Freddie King’s Going Down. Natuurlijk zijn Billy Gibbons’ gitaarspel en stemgeluid hier heel bepalend, maar er is een reden waarom de samenwerking goed loopt: Supersonic Blues Machine speelt eenzelfde soort ontspannen en toch heavy bluesrock. Bovendien zijn Barras, Grossi en Aronoff van zichzelf al meer dan capabele muzikanten die ook zonder Gibbons de boel al kunnen laten swingen.
Heavy bluesrock kan ook pure pretrock zijn, zo bewijst Supersonic Blues Machine op Road Chronicles: Live! Dit album is een dikke aanrader.
Supersonic Blues Machine – Road Chronicles: Live!
(Provogue/Mascot)
Supersonic Blues Machine website
Playlist van het hele album op het Mascot YouTubekanaal
Deze recensie en meer op Rockportaal