Naarmate een band langer bestaat is er natuurlijk een grotere kans dat er minder oerleden overblijven. Soms zie je dat bands niet alleen nog amper oerleden hebben, maar ook alleen nog op het oude materiaal drijven. Thin Lizzy was zo’n voorbeeld, waar John Sykes als zanger zelfs het Ierse accent van Phil Lynott imiteerde. Het was nog steeds genieten, maar het was voornamelijk een tribute-act. Hetzelfde geldt voor Foreigner, dat een zanger heeft die precies als Lou Gramm klinkt, geen nieuw werk meer uitbrengt en de afgelopen jaren zelfs concerten zonder oprichter en laatste oerlid Mick Jones heeft gedaan. Ik snap het ook wel. Als zij het niet doen, worden er net zo makkelijk tributebands als headliner voor festivals geprogrammeerd.
Zappa Plays Zappa valt daar ergens tussenin. Dweezil Zappa heeft een aantal soloplaten gemaakt, maar nooit waren die zo succesvol als het werk met Zappa Plays Zappa. Dweezil, een aantal jonge muzikanten én regelmatig ook oudgedienden uit Frank Zappa’s band. En met dezelfde maniakale precisie als pa destijds. Deze opname komt van de ene live-cd/dvd die van Zappa Plays Zappa is uitgebracht.