Gisteren was de eenmalige vertoning in bioscopen van de Tom Petty-documentaire Something Could Happen. Het scheelde niet veel of ik had ‘m alsnog moeten missen, want vijf minuten voor ik zou vertrekken begon het buiten werkelijk te hózen. Het bleek gelukkig van korte duur en ik was toch nog op tijd.
De documentaire is gemaakt op basis van beelden die in 2020 werden ontdekt over het maken van Petty’s tweede soloalbum Wildflowers. Een soloalbum omdat Petty ook met anderen wilde werken, maar gitarist Mike Campbell en toetsenist Benmont Tench van The Heartbreakers waren er gewoon bij. En omdat Petty bij niemand zo’n goed gevoel had voor de vocale harmonieën als bij Heartbreakers-bassist Howie Epstein kwam die er óók nog bij.
De enige die ontbrak was drummer Stan Lynch. Die had laten weten niet zoveel te voelen bij het wat meer akoestische materiaal van Wildflowers. Middenin de opnames voor Wildflowers moesten Tom Petty And The Heartbreakers nog twee tracks opnemen voor het Greatest Hits-album voor maatschappij MCA. Dat waren de laatste opnamen met Lynch.
Dat Greatest Hits-album was nodig om uit het contract met MCA te komen, want Petty had al een contract met Warner Bros. getekend. Een andere verandering was dat Petty voor Wildflowers niet meer met Jeff Lynne als producent werkte, maar met Rick Rubin. Opvallend feitje is trouwens dat Petty en consorten een dubbelalbum van Wildflowers wilden maken en de nieuwe platenmaatschappij daar prompt voor ging liggen. Pas in 2020 werd die dubbelversie uitgebracht als Wildflowers & All The Rest.
De documentaire geeft een aardig beeld van de werkwijze en sfeer tussen Petty, Rubin en zijn bandleden. Er wordt hier en daar op specifieke tracks ingezoomd, zonder Classic Albums-achtig uitgeplozen ontstaansgeschiedenissen.
O, en de drummer die vervolgens aantrad? Steve Ferrone, die daarna de vaste drummer van The Heartbreakers werd. En zo was het eigenlijk een soloalbum mét The Heartbreakers.
De documentaire werd voorafgegaan door felicitaties van fans en collega’s (waaronder Eddie Vedder die met een vol stadion “Happy Birthday” zingt) omdat Petty gisteren 71 jaar geworden zou zijn.
Daar weer voor zat de video van de track die de documentaire zijn naam gaf. Ik heb ‘m hier al eens eerder geplaatst, maar hij is mooi genoeg om in de herhaling te gaan.
De bioscoopvertoning van de documentaire was eenmalig. Ongetwijfeld zal er binnenkort een dvd van verschijnen en daarna uitzendingen door NPO, BBC en Canvas.
Hier heb ik iets gemist. Dat wordt wachten op de DVD of Blue-Ray. Of YT. Ik kon de Classic Albums uitzending van Damn the Torpedo’s al zo waarderen. Wat bandsamenstelling betreft was ik meer een Ron Blair-liefhebber dan die van Howie Epstein. En de latere toevoeging van Scott Thurston tot de band. Stan Lynch ging een andere kant uit en werd producer. Maar zijn bijdrage aan de eerste Tom Petty-albums zijn door mij zeer gewaardeerd.
Sowieso vind ik het wel van kracht getuigen om op te stappen wanneer het een andere kant opgaat dan jij prettig vindt. En natuurlijk kan het op enig moment simpelweg uitgewerkt zijn.
Zoals gezegd is de docu niet echt vergelijkbaar met Classic Albums. Daar wordt toch dieper op allerlei artistieke keuzes binnen een song ingegaan en worden er mooie details naar voren gehaald. Hier was het iets algemener: waarom meer akoestisch, waarom het werken met Rubin anders was dan met Lynne etc.
Wat ik wel opvallend vind is dat je Petty eigenlijk nog steeds niet echt leert kennen. Hij kwam op mij in elk geval over alsof ‘ie permanent op zijn hoede was om teveel bloot te geven.