Grove penseelstreken
Het gebeurt me niet vaak, maar soms laat ik een cd liggen omdat ik er écht niets zinvols over weet te zeggen. Dat was lang geleden ooit het geval met een cd van Danny Bryant. De laatste jaren heb ik daar geen last meer van, omdat deze Britse gitarist zich sindsdien echt heeft ontwikkeld.
Hij is nog steeds een gitarist uit de Walter Trout-school van dik aangezette emoties en heeft vooral vocaal zijn beperkingen, al weet hij daar steeds beter mee om te gaan. Ballads zijn in dat opzicht altijd riskant, omdat Bryant de zang er echt uit lijkt te moeten persen én niet zo bar veel volume in zijn stem heeft. Het eindigt dan al snel allemaal in heel nasale klanken. Waar zijn mentor Walter Trout ooit beduidend beter ging zingen, denk ik dat Bryant dat niet in zich heeft. Dan is het dus een kwestie van slim met je beperkingen omgaan. Dat hoor je in Invisible Me. Door de instrumentatie van de track (met zelfs trompet) wordt de zang verpakt in een kant en klare melodie en dat werkt goed. In Falling Tears is het voornamelijke akoestische gitaar en zang en dan komt die beperking veel nadrukkelijker boven drijven. Hoe oprecht het ook klinkt, het kan ook té amechtig dramatisch worden. Dat kunnen we beter aan smartlappen overlaten, denk ik dan altijd. Een shuffle als Make Me Pay is dan toch een stuk makkelijker te zingen.
Muzikaal is er weinig op aan te merken. Solo’s te over, vaak in de stijl die je bij Trout en Bonamassa hoort. In de loop der jaren is Bryant ook steeds beter geworden in het laten aansluiten van de solo op de song: de solo gaat met de melodie aan de haal in plaats van dat er een vrij generieke solo overheen gaat. Bovendien is hij niet bang om ook anderen te laten schitteren. Vooral Stevie Watts’ piano- en Hammondspel is vaak prachtig. Waar op het vorige album hier en daar de productie nog wat te wensen overliet heeft Bryant daarin ook flinke stappen gemaakt.
De teksten zijn soms wel heel erg van dik hout zaagt men planken, daar moet je tegen kunnen. Maar als zanger/gitarist is Danny Bryant inmiddels een act van niveau. Een gitarist van de grove penseelstreken, ook op Rage To Survive, dat wel. Zolang die penseelstreken met vaardige hand op het doek worden gezet is daar niets mis mee. Alleen maar Rembrandts en Eschers zou ook saai worden.
Voor volgend jaar staan er allerlei optredens gepland in Nederland en België.
Danny Bryant – The Rage To Survive
(Jazzhaus Records)
Danny Bryant website
Danny Bryant op Twitter
Danny Bryant op YouTube
Deze recensie en meer op Rockportaal