Als muziekneuroot kijk ik op cd’s ook altijd wie welke track heeft geschreven. Bij tracks die ik al heel lang ken – voordat ik een full-blown neuroot was – is dat niet altijd het geval. Zo bleek een tijdje geleden dat ik gemist had dat Living Colour’s “Memories Can’t Wait” een Talking Heads-cover was.
Gisteren zat ik de documentaire Hitsville: The Making of Motown te kijken en hoorde ik plotseling het ‘Lum di lum di lie’ van “Mickey’s Monkey” voorbijkomen. Blijkt een van de fijnste tracks van Mother’s Finest een cover te zijn! Van (Smokey Robinson &) The Miracles en geschreven door Holland/Dozier/Holland. Een versie die wel heel ver verwijderd is van de rock en funk van Mother’s Finest. De documentaire is nog een kleine maand terug te kijken op de site van Het Uur Van De Wolf.
Eddy
17 maart 2022 — 20:54
Ook ik heb de documentaire gezien en vond vooral het verhaal over de wijze hoe Martha Reeves achter de microfoon belandde een leuke anekdote en de genialiteit van Little Stevie Wonder.
Op 1 of andere manier kan ik niet echt genieten van MF’s live versie van Mickey’s Monkey. Ik mis bijvoorbeeld al vele jaren mijn favoriet Evolution (van Iron Age) op de setlist. Die klonk live nog veel vetter en heavier, vooral door die pompende bass van Wyzard. Ik heb maar zo’n 40-tal concerten van MF gezien. :)
Eric
17 maart 2022 — 23:54
Ik maar eentje, en dat was nog (heel) lang geleden ook nog. Omdat ik ook een behoorlijk funkliefhebber ben (zie Extreme, Dan Reed Network en Fishbone) is MM wel een van mijn favorieten.
Eddy
18 maart 2022 — 00:16
Ik zag MF de eerste keer live op Pinkpop, waar ze zowel Journey als Thin Lizzy weg bliezen. Later ook geregeld gesproken met de bandleden. John Hayes geregeld bij concerten van andere bands in Nederland. Joyce is echt erg vriendelijk en spontaan
Eric
18 maart 2022 — 00:24
Journey, Thin Lizzy en Mother’s Finest op Pinkpop. Ooit was goede muziek nog de norm… Hayes heb ik een paar jaar geleden nog in actie gezien met o.a. Jan Akkerman.
Eddy
18 maart 2022 — 18:08
Schijnt wel het slechtste optreden van Thin Lizzy ooit te zijn geweest. De manager heeft volgens de verhalen van Jan Smeets nog de geluidsbanden in de vuilnisbak gemieterd