Ooit was het een van mijn favoriete bands. Uit de categorie bombastische rock was het een van de bands die op File Under ooit de inspiratie was voor de Wet van Prikkie: “Té bombastisch bestaat niet, want bombastisch is altijd té”.
Dat is helaas al lang geleden. Na vier prima albums, met onder andere toetsenist Gregg Guiffria, drummers Tommy Aldridge en Ken Mary en gitaristen Lenny Cordola en Doug Aldrich, werd het vanaf 2005 ongeveer de James Christian Band. Probleempje: Christian was een beperkte songwriter.
Ik kan me een verhaal herinneren van Ad van den Berg die ‘m ooit in zijn band Manic Eden had. Van den Berg zat regelmatig in de studio met wat gitaarloopjes te prutsen en steevast kwam de dag erop Christian met wat hij beweerde dat zijn song was, maar waarin Van den Berg zijn gitaarloopje van de dag ervoor terughoorde…
Na een periode waarin het materiaal steeds zwakker werd ging Christian voor het materiaal vanaf 2011 samenwerken met de Zweed Tommy Denander. Dat is een broodschrijver die elk jaar aan tientallen projecten werkt. Als je dan bedenkt dat hij onder andere met Deep Purple en Alice Cooper werkt, kun je wel uittekenen dat het beste materiaal niet bij House Of Lords terechtkomt.
Ook op album nummer dertien, Saints And Sinners, is het nog maar een bleek doorslagje van het materiaal op die eerste vier albums. Helaas…