Een paar jaar geleden ontdekte ik deze band. Precies in mijn favoriete hoekje, AC/DC meets southern rock. Ze maakten maar twee platen, Nobody Said It Was Easy (1991) en Gettin’ Pretty Good At Barely Gettin’ By (1996). Opgepikt door Rick Rubin, maar doordat zanger Frank C. Starr op cruciale momenten gevangenisstraffen moest uitzitten duurde dat niet lang. Het bleef bij deze twee albums omdat bij release van het tweede album de drummer was overleden en Starr na een auto-ongeluk in een coma lag waar hij niet meer uit kwam. Nou ja, verlaat, in 2009, verscheen het album Daylight Again, een album zonder Starr dat opmerkelijk genoeg tussen die twee eerder genoemde albums werd opgenomen. De band en Starr waren even niet on speaking terms…
Voor een bandje dat ik zoveel later ontdekte draai ik beide albums veel vaker dan je zou verwachten. Ken je ze nog niet, beluister ze dan even, zou ik zeggen.
