Een paar dagen geleden had ik op Mastodon een discussie over Eric Clapton, geweldige gitarist maar zonder gitaar een racistische wappie. Nou ja, discussie, we waren het eigenlijk wel eens. Lang werd het virulente racisme van de man onder het tapijt geschoven met een “ja, ach, hij was stomdronken”, maar inmiddels kun je niet meer ontkennen dat het een kwestie van een hele sneue persoonlijkheid is.
Toch zat ik gisteren in de bios om de concertfilm Across 24 Nights te zien, als opwarmertje voor de release van The Definitive 24 Nights, de extended versie van het livealbum 24 Nights uit 1991. Waar andere extended versions worden volgepropt met demo’s, versies met een net iets andere mix of andere eigenlijk overbodige vulling, lijkt dit een échte aanwinst te worden.
In Across 24 Nights waren echt geweldige versies te zien die niet op het originele dubbelalbum te vinden zijn, maar wel op The Definitive 24 Nights. Zoals deze versie van de Dylanklassieker. Materiaal zat natuurlijk, want het waren niet eens 24 avonden, maar 42, verdeeld over 1990 en 1991, met verschillende bands én met een orkest onder leiding van wijlen Michael Kamen, die ook met Queensrÿche en Metallica werkte. Clapton en Kamen hadden al samengewerkt voor de tv-serie Edge Of Darkness. De magnifieke liveversie van de titelsong stond al op 24 Nights en is een voorbeeld hoe je een orkest écht een meerwaarde laat zijn, in plaats van een hele dure synthesizer.
Wil je de BluRays van The Definitive 24 Nights hebben, dan zul je flink moeten sparen voor de superdeluxe box met boek en litho en vooral ook een superdeluxe prijs. De losse cd/dvd- en LP-versies zijn betaalbaarder.
