Dat bandjes er na verloop van tijd mee ophouden is alleszins begrijpelijk. Dat je na vijftig jaar stopt omdat de twee oerleden niet meer door één deur kunnen is wat sneu. Bassist Bruce Hall was door rugproblemen een paar jaar uit de running. Hij wilde terugkomen, maar zanger/gitarist Kevin Cronin zag dat niet zitten en dus stopt de band met toeren. Nou waren ze al een tijd over hun hoogtepunt heen, dat lag in de jaren zeventig en tachtig, maar in de VS kunnen bands als deze nog decennia door met het oude materiaal. Nieuw materiaal was er ook amper, want deze eeuw hebben ze twee albums uitgebracht, waarvan één – yuk! – een kerstalbum.
“Roll With The Changes” kwam van een van de succesalbums, You Can Tune a Piano, but You Can’t Tuna Fish uit 1978.
Ik zag dit bericht ook langskomen. Het werd eerlijk gezegd tijd. Ik heb beelden gezien van liveoptredens van 5-10 jaar geleden. Optredens in grote stadions. Waarschijnlijk een soort combi-optreden tussen 2 oudere bands (zoals Chicago met Earth, Wind & Fire :) ). Hoewel de band zeer goed klonk, was Kevin Cronin de zwakste schakel. Waar zijn “scherpe” stem altijd een plus was, is het nu gezakt tot niveautje irritant slecht. KC zette zelfs zijn dochter in de vocale spotlights. Iets waarbij mijn haren van overeind gaan staan. Iets met ego?
En toch hebben ze best lekkere nummers in hun genre gemaakt. Zo kan ik erg genieten van de gitaar, drums en bass in Don’t let him go.