Gisteren ben ik naar Tears For Fears Live (A Tipping Point Film) geweest, de op één avond opgenomen concertfilm behorend bij het livealbum dat vandaag verschijnt, Songs For A Nervous Planet. Morgen is de film nog een keer te zien in een reeks bioscopen, maar mijn tip zou zijn om lekker naar een ándere film te gaan en de cd te kopen…
Ik heb ze bijna dertig jaar geleden ooit live gezien, maar ik kan me niet herinneren dat het zo beroerd was als hier. Muzikaal was het prima, daar niet van. De versies in de greatest-hits-set aangevuld met songs van The Tipping Point zijn subliem – zoals gebruikelijk is er strak aan de studioarrangementen vastgehouden, maar dat betekent dat alle mooie details uit de studioversies ook hier te horen zijn. In één opzicht is het zelfs een verbetering: het laatste album The Tipping Point viel me erg tegen door het veelvuldig gebruik van drumprogramming, terwijl er hier een échte drummer zat. Daar werden de songs echt een stuk beter van.
Maar o, wat was het statisch allemaal. Het hele optreden stond iedereen ofwel naar zijn instrument ofwel rechtuit de zaal in te kijken. Interactie tussen de bandleden was minimaal, Smith en Orzabal hebben het hele optreden twee keer op minder dan twee meter van elkaar gestaan en lachen leek ook niet de bedoeling. De toetsenist zag ik nog wel eens breed glimlachen, maar de enige die er écht lol in leek te hebben was zangeres Lauren Evans.
De meeste gitaarsolo’s werden uitgevoerd door vaste gitarist Charlton Pettus, behalve de bluesy solo in “Badman’s Song”, die Orzabal voor zijn rekening nam. Om de een of andere reden was dát het moment dat Orzabal het nodig vond een wandeling over het podium te maken, achter de toetsenist en de drummer langs. Leuk voor het publiek, dat hem op dat moment dus niet zag. Bij de rest van het concert – op één track na – stond hij zo’n beetje vastgeplakt aan zijn microfoon.
Opvallend detail was nog wel de speelstijl van Smith. Als hij niet met plectrum speelt, speelt hij vrijwel alles met zijn duim. Bij bassisten is het veel gebruikelijker de duim op de bovenste snaar of een element te laten rusten en vooral wijs- en middelvinger te gebruiken om de snaren aan te slaan. Door zijn verder ook best ongebruikelijke speelstijl mét plectrum leek hij vaak compleet uit de maat te spelen, terwijl de baspartij die je hoorde wèl klopte. Aanvankelijk dacht ik: “Zo, dat zijn nog flink wat overdubs geweest!”, maar gaandeweg kwam ik tot de conclusie dat hij een speelstijl heeft waarbij hij zijn hand flink beweegt vóór het aanslaan van de snaar.
Overigens wordt Songs For A Nervous Planet aangekondigd als het eerste livealbum van Tears For Fears, maar daar valt wel wat op af te dingen. Zelf heb ik ook nog Secret World – Live In Paris in de kast staan (alleen in Frankrijk uitgekomen, met Nick D’Virgilio op drums!) en de iets minder officiële release Live In Santa Barbara (met Oleta Adams als special guest). Daarnaast is er nog Live at Massey Hall Toronto, Canada / 1985.
Het nieuwe livealbum, een dubbelaar met vier nieuwe studiotracks, is vanaf vandaag te krijgen.
Update: de deluxe edition bevat een extra studiotrack. Aan de binnenkant een foto van het éne moment in de hele show waarop Orzabal en Smith én dicht bij elkaar staan, én elkaar aankijken én lachen. Echt waar!
Toen ik de naam Lauren Evans las, begon ik te prakkedenken. Die naam komt me bekend voor, maar ik weet niet meer waarvan. Na Wikipeessdia te hebben bekeken, viel het muntje. Eén van de grote sessiezangeressen van de afgelopen 20 jaar en tevens schrijfster van veel liedjes.
Lauren verdient meer spotlights.
Het verhaal lijkt wel een kopie van Oleta Adams :)
Ze kon de zangpartijen van Adams dan ook moeiteloos aan. Geweldige zangeres, die zeker niet in een hoekje van het podium was weggestopt. Ze deed zelfs de lead vocals in een oudere track. Maar goed, TFF heeft wel oog voor goede muzikanten. Zo voerde drummer Jamie Wollam Manu Katché’s drumpartij in Badman’s Song perfect uit.