Het album LTE3 was een van de factoren in de terugkeer van Portnoy naar Dream Theater en dat is mooi, maar als album vond ik het nogal tegenvallen. Dit “Hypersonic” is een goed voorbeeld waarom. Het is dik acht minuten toonladderracen…
Geneuzel van een rockveelvraat
Het gekke van dit soort “Supergroepen” is dat bij mij juist de tracks met de minste “kijk mama, zonder handen ” gedrag het meest wordt gewaardeerd. Als ik kijk in mijn collectie, dan valt op dat er toch een paar groepen/cd’s in verhouding vaak worden gedraaid: platypus/ Jelly Jam en Jughead.
Ik heb er nog een paar: Traveling Wilburys en Oysterhead. : -)
Die heb ik al. :)