Magnum is nooit écht tot de top doorgedrongen. Misschien omdat dat ze daar ook niet echt hun best voor lijken te doen. Het officiële YouTubekanaal bestaat bijvoorbeeld niet, het is een account op naam van toetsenist Al Barrow. Misschien ook omdat hun muziek ergens tussen classic rock en prog zit, met als gevolg een wat lastige doelgroep. Niet ingewikkeld genoeg voor hardcore proggers, niet heavy genoeg voor fervente rockers.
Gelukkig zitten ze dan wel weer bij een fatsoenlijke platenmaatschappij, SPV/Steamhammer. Dat zorgt er in elk geval voor dat hun materiaal de broodnodige promotie krijgt. Sinds ze in 2001 de draad weer oppakten hebben ze een zeldzaam consistent oeuvre neergezet, zowel in stijl als in kwaliteit.
En Magnum is altijd volstrekt herkenbaar gebleven. Door de stem van Bob Catley, maar ook door de gitaarpartijen van Tony Clarkin, met uitwaaierende en toch strakke riffs in een altijd kraakheldere productie.
Magnum is zo’n band waarvan ik flink wat in de kast heb staan, maar waar ik de keren dát ik het opzet steeds weer bedenk dat ik hun muziek veel te weinig draai. Niet ondergewaardeerd, maar eh… ondergedraaid.