Ondanks dat ik in eerste instantie heel blij was met Power Up, is het album bij mij in huis vrij snel uit de roulatie verdwenen. Natuurlijk, het recenseren maakt dat je sowieso snel doorschakelt naar iets nieuws, maar met dit album ging dat wel erg snel. Terwijl ik aanvankelijk nog het gevoel had dat ‘ie bij iedere luisterbeurt weer wat lekkerder leek.
Misschien is dat toch omdat het album weliswaar vertrouwd klinkt en sterke riffs heeft, maar dat tegelijkertijd ook niet altijd een echt memorabele song oplevert. Dan is het toch voor de hand liggender om iets op te zetten dat wél van begin tot eind ijzersterk is.
“Through The Mists Of Time” vind ik een van die minder memorabele songs. Alle typische AC/DC-kenmerken zitten erin, van de riff tot de koortjes, en toch klinkt het vooral als een iets vager doorslagje van eerder werk.