Negen tracks en een weg te programmeren preek
Het eerste album in maar liefst zeven jaar van de metalrapmannen van Stuck Mojo. Met een prima nieuwe rapper, Lord Nelson, is Rich Ward na het uitstapje bij Sickspeed en Fozzy teruggekeerd op het oude nest. Is boze metalrap nog wel 2008? De eerste track “I’m American” stemt niet erg vrolijk. Voorspelbaar, wat vlakke productie, kortom opgewarmde prak. Gaandeweg wordt het echter stukken beter, ondanks de soms voor Europese oren wel heel simpele teksten. “I’m American” is een niet al te subtiel patriottistisch anthem en verderop zijn nogal ongenuanceerde standpunten over de islam te vinden in de teksten – met als dieptepunt de vijf minuten durende preek “For The Cause Of Islam”, die Wilders zo over zou kunnen nemen. In Amerika vinden ze dat misschien heel stoer, hier wordt zulke steroïdenstoerheid enigszins meewarig bekeken. Maar ook al gaat het hier behoorlijk ver, als ik dat als maatstaf zou nemen zou een flink deel van de rockbands door hun Rambo- of Hitsige Harry-teksten de ballotage niet halen. Het gaat vooral om de muziek, en die is wel degelijk de moeite waard. In plaats van alleen maar boos en hard te spelen, wordt er regelmatig het een en ander aan detailstoegevoegd waardoor er een goede balans in hard en zacht is. Zo is in “Southern Born Killers” een achtergrondzangeres te horen en is “Yoko” grotendeels een subtiel en beschaafd gitaarloopje. De kwaliteit van het geluid is na het matige begin ook prima. Ze slagen er daardoor in boven de standaard-metalrap uit te stijgen, soms op bijna Mike Patton-achtige wijze. Het resultaat mag er dan ook zijn. Metalrap is dan wel uit, Stuck Mojo laat zien dat het genre in elk geval niet overleden is. De preek er even uit programmeren en je hebt een album dat de moeite waard is.
Stuck Mojo – Southern Born Killers
(Napalm / Hardlife / Rough Trade)