Een paar dagen geleden werd ik op Twitter herinnerd aan een stuk over popjournalistieke stoplappen. Leuk om te lezen en het heeft zeker een kern van waarheid. Ik heb bijvoorbeeld een teringhekel aan niet betwistbare quasi-goedkeuringsstempels als ‘relevant’ en ‘urgent’. Er zijn ten aanzien van clichés ook andere gezichtspunten denkbaar. Clichés kunnen effectief zijn omdat iedereen weet wat ermee bedoeld wordt. Daarnaast gebruiken we in het dagelijks leven ook allerlei clichés, dus is het misschien niet reëel om te verwachten dat je ze in honderden stukjes altijd kunt vermijden. Met de cd van Issa had ik nog een probleem extra: de band rond zangeres Isabell Øversveen is zelf één groot cliché. Retecommerciële poprock met braaf afgevlakte gitaren, volgestopt met toetsenpartijen als stopverf, op zijn tijd voorzien van een tinkelend pianootje. De dame heeft best een goede stem, maar ook zij komt geen moment verder dan uiterst voorspelbare zangpartijen. Een soort reserve-Robin Beck, zeg maar. Met het eerste album had ik al weinig te zeggen en in deze ronde is het enkele spoortje van verrassing van de vorige keer er ook nog eens vakkundig uitgewerkt. Ook al is er op de technische uitwerking niet zoveel aan te merken, het is en blijft gerecyclede bagger die eigenlijk al zonde is van de bits en bytes op je pc. Er kunnen wat mij betreft niet genoeg clichés gebruikt worden om dát duidelijk te maken.
mij=Frontiers / Rough Trade
Prikkie
5 november 2011 — 12:07
Belachelijke recensie.
Niet goed geluisterd, het merendeel van de (grotendeels door haar zelf geschreven nummers) zitten prima in elkaar.
Isabell (met één -s) is voor geen meter te vergelijken met Robin Beck, een andere vakvrouw die jij blijkbaar niet hoog hebt zitten.
Isabell is een talent met nummers die goed in elkaar steken. dat het hier en daar herkenbaar klinkt mag zo zijn. In dit genre kun je al bijna niet meer rete-origineel zijn, maar jij mist het talent om kwaliteit te ontdekken en dat is uiterst zorgelijk.
Hahahahaha.. Jaap is fanboy?? Maar goed, mijn nieuwsgierigheid is gewekt :)
Je hebt gelijk, Jaap. Over die ene s in haar naam, tenminste, en dat heb ik aangepast. Ik bespreek heel wat in het genre, ook Robin Beck, die ik soms goed vind en soms ook te voorspelbaar, en ja, het is een genre waarin rete-origineel zijn, zoals je het uitdrukt, lastig is. Maar ‘hier en daar herkenbaar’? De melodieën en de zanglijnen op dit album zijn zo origineel als het oeuvre van Frans Bauer en de productie draagt daaraan alleen maar bij. Dit is en blijft een van de minst geïnspireeerde platen die ik ooit gehoord heb. Dat je het niet met me eens bent is prima. Dat je op basis van één recensie meent mij en mijn beoordelingsvermogen volledig in te kunnen schatten, ach, sluit je aan in de lange rij van fanboys, zou ik zeggen…
Goed, je geeft er blijk van je lezers niet serieus te nemen en niet open te staan voor andermans mening, zoveel is wel duidelijk.
Past mooi bij het gebrek aan inschattingsvermogen de de mate van serieusheid van File Under.
@Jaap: dit is natrappen.
Jaap: eerst beledig je me en vervolgens ben ik de boeman omdat ik je niet serieus neem? En om nog maar eens te laten zien hoe redelijk je wel niet bent deugt de rest van File Under ook niet meer?
Volgens mij demonstreer je zelf duidelijker waarom je niet serieus te nemen bent dan ik het zou kunnen. Ik neem lezers heel serieus, tot het moment dat ze weigeren mij hetzelfde respect te tonen. Gek hè?
O, en hier stopt deze non-discussie.
Die allerlaatste opmerking vind ik dan weer niet sterk. Verder eens.
Stonehead: deze non-discussie stopt hier omdat *ik* er niet mee verder ga. Jaap mag verder roepen wat hij wil, ik ga er niet meer op in. Dat is wat ik bedoelde met die laatste opmerking. Ik ben niet van zins Jaaps eventuele volgende opmerkingen te verwijderen of zo.
Anoniem
12 september 2014 — 22:51