Morse jamt er lustig op los
“Even on my favorite records I’m just waiting to get through the vocals to get to the good part – the raging guitar solo! I didn’t want to waste my energy on some pesky vocals”, aldus Alan Morse. Dat zal z’n Spock’s Beard-collega Nick D’Virgilio leuk vinden, nadat ‘ie zo zijn best heeft gedaan om broertje Neal Morse als zanger te vervangen. Vervolgens zegt hij “I got to do it exactly the way I wanted it, didn’t have to fight for bandwidth with 82 tracks of Mellotron and B3.” Hij heeft begripvolle bandleden, want D’Virgilio en Sakamoto spelen vrolijk een mopje mee op zijn solo-album Four O’Clock And Hysteria. Een instrumentaal album uiteraard, met veel ruimte voor gitaar, gitaar en nog eens gitaar. En eerlijk is eerlijk, je hoort ook dat hij meer ruimte had dan op Spock’s Beard-platen. Compromissen sluiten was nu eenmaal niet nodig en lekker jammen is in een progband meestal niet zo makkelijk. En geef ‘m eens ongelijk. Waarom zou je nog een solo-plaat maken als je daarop hetzelfde doet als bij je bandje? Er komen heel wat stijlen voorbij. Of beter gezegd: er komen heel wat verfusionde stijlen voorbij. Fusion met een bluessausje (“R Bluz”), fusion met een funksausje (“Dschungel”) of fusion met een progsausje (“The Rite Of Left”). Mij deed het vaak denken aan de Major Impacts-cd’s van nog weer een andere Morse, Deep Purple’s Steve. Of het per definitie iets is voor de Spock’s Beard-fans waag ik te betwijfelen, maar wie van verzorgde fusion houdt moet hier zeker eens naar luisteren.
Alan Morse – Four O’Clock And Hysteria
(Inside Out / CNR)
Verliezer op punten
Ook Daryl Stuermer heeft zich aan een solo-album gewaagd. Hoewel, gewaagd, dit is alweer z’n negende, dat is amper een gok te noemen. Toch zullen weinig mensen weten wie Daryl Stuermer is terwijl ze ‘m vast ooit aan het werk gehoord hebben: hij maakt al jaren deel uit van de tourbands van Phil Collins en Genesis. Ook Stuermer is op dit instrumentale album vooral met fusion bezig, zij het in iets rockier songs. Denk aan de rustige Joe Satriani of Ian Crichton. Toch doet dit album me minder dan dat van Alan Morse. Waar Morse nog lekker loos gaat op sommige songs, is dit album me net iets te clean. Knap gespeeld, zeker. Goede instrumentals, zeker. Gevarieerd ook. Maar hij verliest op punten van Alan Morse.
File Daryl Stuermer – Go!
(Inside Out / CNR)