Zo worden ze niet vaak gemaakt
Nadat vorig jaar de prerelease-cd van Straight bij mij in het jaarlijstje op de derde plaats eindigde, zat ik met smart te wachten op de verschijning van de volledige cd. Van alle songs waren al fragmenten te horen op Polak’s eigen website, maar dat is toch wat anders dan de hele cd, nietwaar? Vlak voor de verschijningsdatum had ik nog geen promo ontvangen, maar ik had de cd al online besteld omdat ik hem toch wilde hebben. Daags voor de release kreeg ik bericht dat de cd onderweg was. Jottem! Helaas leek de cd spoorloos verdwenen. Tot na dik een week. Waar ik op andere dagen eerst m’n pc aanzet, ging nu eerst de cd in de speler. Vanaf de zesde song, want de eerste vijf stonden al op de prerelease-cd. Zoals het in de fragmenten al te horen was, zijn ook de overige songs strakke rocksongs met een bluesy inslag, “no FX, no BS” zoals Polak het zelf zegt. Polak’s productie is erg strak en clean maar de sound is die van de klassieke powertrio’s. Drums en bas – van John Macaluso (Union Radio, Chris Caffery, Malmsteen, ARK) respectievelijk Randy Coven (Malmsteen, Ark) en Fabio Trentini – leggen een solide basis voor de songs, waarbij ze volop de ruimte krijgen om ook fraaie partijen neer te leggen. De drijvende kracht op het album is echter het gitaarspel van Polak. Niet gepolijst en braafjes onder de zang, maar rauw, energiek en in-your-face. Polak’s wat rauwe bluesy stem past daar buitengewoon goed bij. Hij moet flink uithalen om nog over de muziek uit te komen, maar hij blijkt dat ook gewoon te kunnen. Je hoort hier geen gitarist zingen, je hoort hier een gitarist en zanger aan het werk. De vijf tracks van de EP horen bij de besten van het album, maar ook verderop valt er genoeg te genieten. Luister eens naar “Some Kind Of Jesus”, “Superstar Mania” met een funky Hendrix-intro, of “Glowing Of A Cigarette”, een fraaie ballad. En niet een song valt kwalitatief of qua sound uit de toon. Fraaie zang, consistente hoge kwaliteit songs, tjonge. Maar die Polak, dat is toch zo’n gitaarvirtuoos? Dat is ‘ie nog, maar nu anders gedoseerd. Als je iets beter luistert hoor je ook buiten de solo’s nog steeds waanzinnig gitaarwerk, het is alleen meer in dienst van de songs. Als ze bij Lion Music slim zijn, gooien ze hier een flinke bak promotie tegenaan, want dit album kan een klapper worden naast de niche-releases die ze normaal gesproken hebben. Goed beschouwd is er maar een ding aan te merken op deze cd: de hoes. Ik ben wat allergisch voor booskijkers. Je bent bezig met wat je het leukst vindt, laat dan ook zien dat je er ook lol in hebt! Gelukkig is die lol prima te horen in de songs. En ik zal ook nog heel veel plezier hebben van deze cd. Dat de postbode er zo lang over deed om ‘m te bezorgen ben ik al lang vergeten.
Milan Polak – Straight
(Lion Music/Bertus)