Mijn terugblik over 2021 eindigde ik met waar ik me op verheugde voor 2022: het vier keer uitgestelde concert van Igorrr en de tour en het album van King’s X.
Ik was bij Igorrr, heb de voorprogramma’s gezien, werd terwijl ik er was ziek en lag al thuis in mijn bed voordat Igorrr überhaupt afgelopen was. De Europese tour van King’s X werd uitgesteld. Het album kwam wel, was prima, maar verdween toch relatief snel uit de lijst van meestgedraaide albums.
2022 werd voor mij wél het jaar van The Lickerish Quartet en Jellyfish. Van de laatste had ik al een album, maar door het bandje met drie oud-leden daarvan, The Lickerish Quartet, ging het pas écht los. Ik ontdekte het geweldige nummer Fadoodle (zie onder, zonder twijfel mijn liedje van het jaar) van een paar jaar geleden, zag dat er dit jaar nog een EP van ze ging verschijnen en ik heb maandenlang vrolijk meegehuppeld op de hogeschoolpop van de heren. En dus stond de nummer één al heel lang vast:
- The Lickerish Quartet – Fables From Fearless Heights
Deze heb ik nooit besproken en toch weer wel. De basis voor de serie EP’s Threesome Vol. 1, Threesome Vol. 2 en Threesome Vol. 3 werd een paar jaar geleden opgenomen met King Crimson/Tom Jones-drummer Jeremy Stacey en in etappes afgerond in respectievelijk 2020, 2021 en 2022. Fables From Fearless Heights is een Japanse release met alle drie de EP’s én twee covers: Elvis Costello’s So Like Candy en Lyndsey De Paul’s Sugar Me. De rest van het lijstje is, op Adrian Belew na, van de steviger soort.
- Saxon – Carpe Diem
- John Norum – Gone To Stay
- Rammstein – Zeit
- Beth Hart – A Tribute To Led Zeppelin
- Adrian Belew – Elevator
- Robert Jon & The Wreck – Wreckage Vol. 2
- Deraps – Deraps
- Sass Jordan – Bitches Blues
- Ruben Hoeke Band – Reloaded
De bluesrock was goed vertegenwoordigd en ook bij de releases die het lijstje niet haalden zat veel uit die categorie: When Rivers Meet – The Flying Free Tour Live, Dirty Honey – Dirty Honey, Bernie Marsden – Trios, Eric Gales – Crown, Goodbye June – See Where The Night Goes en The Commoners – Find A Better Way zijn stuk voor stuk de moeite waard.
De andere vier die ik er nog even uit wil lichten komen uit de proghoek: Toehider – I Have Little To No Memory Of These Memories, Six By Six – Six By Six, het eerder genoemde King’s X – Three Sides Of One en een project dat voor herhaling vatbaar is, D’Virgilio Morse & Jennings – Troika.
Voor volgend jaar staan er releases op de planning van DeWolff, Robert Jon & The Wreck (een EP én een livealbum!), The Winery Dogs, Haken, Jason Bieler & The Baron Von Bielski Orchestra. En hopelijk eindelijk ook eens het nieuwe album van John Sykes, Sy-Ops.
Op een mooi, muzikaal 2023!
Mocht je zin hebben je eigen muzikale hoogtepunten hieronder te posten, ga vooral je gang. Hoeveel ik ook geluisterd heb in het afgelopen jaar, ook ik heb nog niet alles gehoord… Verras me!
De helaas onvolledige Spotifyplaylist:
Deze terugblik en meer op Rockportaal
Hallo Eric,
Bij deze mijn lijstje, al is het aan de late kant. ;) Ik heb door drukte op het werk en de nodige studie ivm verandering van werk het muzikale jaar 2022 niet zwaar gevolgd. Wel de bij mij bekende bands zoals je in mijn lijstje zilt zien. Ik zou de 15 niet hebben gehaald dit jaar. :(
01 – Threshold – Dividing Lines
02 – The Gathering – Beautiful Distortion
03 – King’s X – Three Sides of One
04 – Stryper – The Final Battle
05 – Star One – Revel in Time
06 – Derek Sherinian – Vortex
07 – Queensryche – Digital Noise Alliance
08 – Muse – Will of the People
09 – Rammstein – Zeit
10 – Porcupine Tree – Closure / Continuation
Threshold heeft mijn inziens nog nooit een slecht album afgeleverd.